Textos em português e esperanto. Tekstoj en la portugala kaj en Esperanto.

Obrigada por sua visita! Dankon pro via vizito!

sexta-feira, 30 de dezembro de 2016

Festival _ Festivalo



Festival

O ano se despede 
da poesia em férias, 
mas deixou para mim 
um mistério que me basta:

o brilho líquido
desse mar intenso 
que cabe inteiro 
nos meus olhos.

Festivalo

La jaro adiauas
Poezion, kiu ferias, 
sed lasis al mi 
iun misteron,
kiu sufichas:

la likvan brilon 
de tiu intensa maro,
kiun la okuloj
tute enhavas.

Maria Nazaré Laroca
Cabo Frio, 30/12/2016.







quinta-feira, 29 de dezembro de 2016

Por enquanto _ Provizore



Por enquanto


Gosto de ler  poesia na praia; 
abro  um livro por dia,
 e liberto os poemas
que voam céleres para a água.

Então me dou conta
 da poética contemporânea 
hermética 
que decreta a morte
da transparência semântica:

Poesia não mais encanta,
decanta o cotidiano,
rasgando as entranhas óbvias 
das metáforas ingênuas.

Quem lê é malabarista
que  vence a luta
contra a astúcia 
da mimese oblíqua.

Mas de repente eis
a urgência de editar 
o oceano (que ora vejo!),
escavando as ondas
até encontrar a poeira
dos desertos que sangram
nas telas das tevês...

Poesia, então, para quê?
É melhor aprender a cozinhar
(pelo menos por enquanto !)

Provizore

Mi shatas legi poezion surstrande,
malfermante po unu libro chiutage, 
mi liberigas poemojn,
kiuj tuj flugas en akvon.

Kaj do mi ekrimarkas
la hermetikan nuntempan poetikon,
kiu dekretas la morton
de l’ semantika travideblo:

Poezio ne plu ravas,
ghi elpurigas la chiutagan vivon,
disshirante la evidentajn internajhojn
de l’ metaforoj naivaj.

Leganto estas jhonglisto,
kiu  venkas la lukton 
kontrau la ruzeco
de l’ oblikva "mimesis".

Sed tuj mi eksentas
la  urghon fasoni oceanon
(kiun nun mi vidas!)
fosante l’ondojn
ghis trovi la polvon
de l’ dezertoj sangantaj
sur l’ekranoj de l’  TV-oj...

Chu poezio do por kio?
Des pli bone eklerni la kuirarton!
(Almenau  portempe!)

Maria Nazaré Laroca
Cabo Frio, 29/12/2016.



terça-feira, 27 de dezembro de 2016

Fim de ano _ Jarfino




Fim de ano

Automóveis
devoram a serra
rumo ao litoral,
onde a vida fica
entre parênteses.

Apesar da brisa
que desarruma
a luz desta manhã
costurada de azul,
dezembro ainda
se espanta 
com retalhos 
de memória.

E a história
se repete
sem concessões.

Jarfino

La montaron
automobiloj formanghas
survoje al marbordo,
kie vivo kushas
parenteze. 

Malgrau la brizo,
kiu malfaras la lumon
de chi tiu mateno
kudrita en bluo,
ankorau miras
Decembro
pro eroj da memoro.

Kaj ripetighas
la historio
sen koncedoj.

Maria Nazaré Laroca
Cabo Frio, 27/12/2016.

domingo, 11 de dezembro de 2016

Pausa _ Paŭzo


Pausa

Neste santuário,
por um tempo,
fecho a janela
ruidosa do mundo.

Um silêncio verde
rege o trinado
de pássaros afinados.

Árvores muitas
ensaiam com graça
um balé invisível.

No açude brincam
famílias de patos;
e peixes desafiam
pescadores inábeis.

No pasto, vacas,
bois, cavalos,
simplesmente
existem.

E eu, então,
sou paz apenas,
sorvendo a liberdade
que não cabe neste poema.

Maria Nazaré Laroca
Hotel-fazenda Pousada Canário da Terra (Rio Novo).
Em 10/12/2016.

Paŭzo

En ĉi tiu sanktejo
dum kelka tempo
mi fermas la bruan
fenestron de l’ mondo.

Verda silento
direktas la trilon
de agordaj birdoj.

Arboj multaj
gracie preparas
nevideblan
baleton.

Ĉe lago ludas
familioj de anasoj,
kaj fiŝoj defias
mallertajn fiŝkaptistojn.

En  paŝtejo, bovinoj,
bovoj kaj  ĉevaloj,
simple ekzistas.

Kaj do mi fariĝas paco,
trinkante la liberon,
kiu transpasas
ĉi tiun poemon.

Bienhotelo Kanario el grundo (Nova Rivero).




terça-feira, 6 de dezembro de 2016

Rumo _ Direkto



Rumo

O poeta carrega consigo
o peso de dezembros
que não passam, dezenas
de pássaros esquecidos.

Mas começa agora
a retirar dos ombros,
com  cuidado, o feixe
de sonhos ressequidos,
para arrojá-los sem pena
na chama da alma desperta.

Nos olhos, leva apenas
a  leveza da alegria,
pois o futuro descansa
nas águas da esperança.


Direkto

La poeto kunportas
la pezon  de decembroj,
kiuj ne pasas,  dekojn
da forgesitaj birdoj.

Sed nun li komencas
el la la ŝultroj eltiri  zorge  
la faskon  da velkintaj revoj,
por ilin forĵeti  senpene
en la flamon de l’ anim’ vekita.

En la okuloj, li nur portas
la leĝeron de l’ ĝojo,
ĉar l’ estonto ripozas
sur l’ akvo de l’ espero .

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 06/12/2016.