sexta-feira, 2 de novembro de 2018

Limites _ Limoj



Limites


Chega um tempo
em que a primavera
se veste de outono,
e prefere silêncios
tecidos de lembranças
de verões à beira-mar.


O poeta então se acalma,
o coração se aquieta:
ainda restam arestas
na brisa que sonha
nos jardins da alma.


Limoj


Jen tempo venas,
en kiu printempo
sin vestas kiel  aŭtuno,
kaj preferas silentojn
plektitajn el memoroj
pri someroj apud la maro.

Tiam  sereniĝas poeto,
la koro kvietiĝas:
ankoraŭ eĝoj restas
en la revanta brizo
ĉe l’ animĝardenoj.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 02/11/2018.

4 comentários:

  1. Lindo, de uma extraordinária sensibilidade. Você faz com que descubramos por trás daquilo que vemos com trivialidade , a poesia.

    ResponderExcluir
  2. Gratulon, amikino!
    Mi tradukas tiun belegan poemon kiel maturigxo de via animo, kiu ellernis resti, ne sola, tamen je via kompanio.

    ResponderExcluir
  3. "... restantaj eĝoj en la la ĝardeno de la animo" estas perfekta metaforo. La homo neniam estas plene farita, ĉiam restas io polurenda. Sed tio ne malhelpas, ke Poeto sereneĝu pro la forto de Poezio.

    ResponderExcluir
  4. Lindos, poema e ilustração! "ainda restam arestas na brisa" é um ótimo verso. Parabéns, Nazaré.

    ResponderExcluir