Miserēre, miserēre!

O que fizemos de ti, Mãe Terra?

Estorcegam-te as entranhas,

semeando escombros.

A Natureza pranteia

os filhos perdidos no caos.

Esboroam-se séculos

de civilização e cultura.

Bradam tornados em fúria,

vomitam  vulcões em delírio.

Inundações, naufrágios...

A morte espreita as veias

exaustas do planeta.

Miserēre, miserēre!

Misericórdia, Senhor!

Kion ni faris el vi, Patrino Tero?

Tordiĝas viaj intestoj

kaj semiĝas  ruinoj.

Naturo funebras

la gefilojn perditajn en la kaoso.

Disfalas jarcentoj

el civilazaci’ kaj kultur’.

Kriegas furie  uraganoj,

Delire vomas vulkanoj.

Inundoj, ŝipdronoj...

La morto gvatas la vejnojn

elĉerpitajn de l’ planedo.

Miserēre, miserēre!

Mizerikordon, Sinjoro!

Juiz de Fora, 08/05/2015.

Maria Nazaré Laroca

Outono _ Aŭtuno

Outono

Pelas veredas de maio,

gritam desejos de pássaro,

nostalgia de asas

nos jardins dessa lua

cheia de luz e fantasia.

Pelas veredas de maio,

desmaiam  lírios, jazem

folhas secas nos sonhos

de mais um  outono.

Aŭtuno

Tra la  padoj de majo

krias deziroj de birdo,

nostalgio pro flugiloj

en la ĝardenoj de l’ luno

plena je lum’ kaj fantazi’.

Tra la  padoj de majo

svenas lilioj, kuŝas

sekaj folioj sur sonĝoj

de  unu plia aŭtuno.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 02/05/ 2015.

Percepção _ Percepto

Percepção 

Minúsculo grão de luz
na poeira do tempo,
entrei na Vida
com uma bagagem apenas:
a infinita liberdade
de construir meu destino.

E devorei milênios 
com as armas
da ignorância 
E da insensatez...

Hoje, no entanto, cultivo
sonhos e versos
no oceano secreto
que habita o jardim
dentro de mim.
Minha viagem é sem fim...


Percepto

Minuskla grajno el lumo
en la polvo de l' tempo,
mi eniris en la sinon de l' Vivo
kun ununura bagaĝo:
la senfina libereco
konstrui mian destinon.

Kaj mi formanĝis jarmilojn
per armiloj de nescio
kaj malsaĝeco.

Hodiaŭ tamen
mi kultivas revojn kaj versojn
en la sekreta oceano,
kiu loĝas en la ĝardeno
ene de mi.
Mia vojaĝo senfinas...

Maria Nazaré Laroca
Cabo Frio, 21 / 04 / 2015

Silêncio _ Silento

Silêncio

De que cor é  esta alma inquieta?

Os meus olhos colhem o silêncio

lilás das violetas que sonham  nas janelas.

Mas lá fora a cidade devora

os ruídos apressados.

E o domingo de outono

se esvai em  sons  de chuva.

O pensamento então dança

em ruidosa procela...

E somente a música, um prelúdio,

de Bach ou Villa-Lobos talvez,

para fazer calar-me  a mente tagarela.

Silento

Kia estas la koloro  de ĉi malkvieta animo?

La okuloj rikoltas la purpuran silenton

de l’ violoj, kiuj sonĝas surfenestre.

Sed la urbo ekstere

voras hastemajn bruojn.

Kaj la dimanĉo aŭtuna

svenas en sonoj el pluvo.

Tiam la penso dancas

en  ventego brua ...

Nur  muziko, preludo,

eble de Bach aŭ Vila-Lobos, mian

menson babileman silentigos.

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/03/2015.

Meu jardim _ Mia ĝardeno

"O Tejo é

       "O Tejo é mais belo que o rio que corre pela minha aldeia,

Mas o Tejo não é mais belo que o rio que corre pela minha aldeia.

Porque o Tejo não é o rio que corre pela minha aldeia."

                  (Alberto Caieiro / Fernando Pessoa)

Meu jardim

A minha praça é o meu jardim

secreto, embora seja um parque

onde pessoas correm, caminham;

crianças e cachorros brincam;

pássaros cantam para o sol.


A minha praça é um templo

onde em silêncio contemplo

a paciência das árvores,

comungando com elas

a devoção à vida.

Mia ĝardeno

La placo estas mia ĝardeno

sekreta, kvankam ĝi estas parko,

kie homoj kuras, marŝas;

infanoj kaj hundoj ludas;

birdoj kantas por suno.



La parko estas templo,

kie silente mi kontemplas

la paciencon de l’ arboj,

kaj kun ili mi kundividas

la sindonemon al vivo.

  

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 14/03/2015.

Destino

Destino

Quantas camadas

de séculos

me fizeram?

Dentro de mim

essa alma estranha:

às vezes mar,

ora floresta,

ora montanha.

Meu pensamento

é vento, silêncio,

fina algaravia...

Quantas de mim

percebo nas esquinas

do mundo?

Replico-me, divido-me;

ultrapasso-me,

até ouvir a formiga

que cumpre seu destino, 

mas  não sabe.

Destino

Kiom da tavoloj

de jarcentoj

min konstruis?

Ene de mi

la stranga animo:

foje  mara

foje arbara

aŭ granda monto.

Mia penso

ventas

silentas

babelas...

Kiom da memoj

staras ĉe l’ anguloj

de l’ mondo?

Mi replikiĝas, dividiĝas;

mi trapasas min

ĝis sukcesi aŭdi

tiun formikon,

kiu la sorton plenumas

sed tion ne scias.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 10/03/2015.

Anotações para um poema _ Notoj por poemo

Anotações para um poema

Espírito da eternidade,

estou eu mulher agora

na lavoura do Criador.

Agradeço a este corpo

telúrico,  que outrora

aninhou duas sementes,

hoje flores aladas 

a caminho do sol.

Aprendiz do existir,

a minha paz vou tecendo,

na senda estreita do amor,

em rumo à transcendência.

Notoj por poemo

Spirito el eternec’,

nun mi fariĝas virin’

sur plugejo de l’ Kreint’.

Mi dankas ĉi tiun korpon

teran, en kiu nestiĝis

du semoj iam, hodiaŭ

jen flugilhavaj floroj

kiuj al suno survojas .

Pri ekzistado lernant’,

la pacon mi plu teksadas,

per mallarĝa voj’ de am’,

direkte al transcendeco.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 08/03/2015.