Elegia
O Rio Doce, de luto,
lentamente arrasta
o próprio cadáver insepulto
de lama perversa
para vomitar no oceano
indignação e tristeza.
O funeral de um rio, porém,
não cabe neste
arremedo de poema;
mas ao menos podemos
acender palavras de sonhos
e esperança à margem
de cada verso.
Elegio
La Rivero
Dolĉa funebras,
kaj malrapide trenas
la nesepultan kadavron mem
el perversa koto
vomante en oceanon
koleron kaj malĝojon.
La funebraĵo de l’ rivero, tamen,
ne taŭgas por ĉi tiu ŝajna poemo;
sed almenaŭ ni povas
eklumigi vortojn el revoj
kaj espero surborde de ĉiu verso.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 25/11/2015.
