Inocência
Eis que a infância
Surpreende-me
Em preto-e-branco
De fina organza.
E um doce mar
De eternidade
Invade-me
O ar em chamas.
Para a menina de dez
anos,
A primeira comunhão
É certidão de santidade.
E o olhar ausente
Vislumbra estrelas
Onde o céu é verde
E um vento fácil
Beija-lhe os cabelos.
Senkulpeco
Jen l’ infanaĝo
Surprizanta min
Per
delikata muslin’,
Nigra-blanke.
Kaj
dolĉa mar’
Farita el eternec’
Invadas aeron
Mian el flamoj.
Laŭ la dekjara knabin’,
La unua komuni’
Atestas sanktecon.
Kaj la fora rigard’
Stelon videtas
Sur verda ĉielo
Kaj facila vento
Ŝiajn harojn kisas.
Maria Nazaré de C.
Laroca
Juiz de Fora - Rio,
04/11/2013.
Chu la "verda chielo kaj facila vento" jam auguras, ke shi iam estos fervora Esperantisto?...
ResponderExcluirTre kongrua estas la delikateco tema kaj de la versoj mem. Ja belaĵo.
ResponderExcluirLa dolĉa infaneco daŭras en vi!
ResponderExcluirPassini
Muito linda a expressão do sentimento dessa fota, tão vivo em suas palavras!! Gostei muito do céu verde e da eternidade! Seria o Esperanto? Beijos!!
ResponderExcluirHej, poetino... viaj versoj estas tiel belaj kaj simplaj kiel la foto via. Gratulon!
ResponderExcluirCezar
ResponderExcluirEfiko de arto
(por amikino Nazare)
Sankta rito,
bela mito,
mi nun estas
implicito!
Tiu foto
estas rita
kaj la verso
vere mita.
Simpla estas
granda arto,
tia, kia
artbonfarto.