Ausência
Sempre
que passo numa rua
do meu bairro, paro e espio
um velho
fusca desgastado
a olhar em azul, da garagem
de um
chalé abandonado,
entre
o luxo dos prédios.
O mato
cresce ao redor,
não há
mais jardim;
só a
presença do mistério
de um
ignoto passado.
Foresto
Kiam
ajn mi preterpasas
straton
de l’ kvartalo,
ĉiam mi
haltas por ekgvati
eluzitan
aŭtomobileton.
Ĝi bluerigardas
de garaĝo
de forlasita
dometo,
meze
de luksaj konstruaĵoj.
Kreskas
fiherboj ĉirkaŭe,
ne plu
estas ĝardeno;
nur la
ĉeesto de l’ mistero
de nekonata
pasinteco.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora 22/08/2025.
Brazilo
kia senteco!
ResponderExcluirgrandaj homoj vidas senteme malgrandajn aferojn
Luiz Duarte
Jen ĉarma afiŝo!
ResponderExcluirSeria, também, a alma indígena, que percebe em tudo a vida, a manifestar-se pela sensibilidade da Nazaré?! Mi ne pridubas ;)
ResponderExcluirLa Arto poeziumi signifas diri ion profundan, sed kun aparta simpleco, tiel ke legantoj supozu esti facile poeziumi tiom bele! Gratulon, poeto Nazaré Laroca!
ResponderExcluirFaz- me lembrar casas de minha infância . De um tempo que não volta. Saudades!!!
ResponderExcluirEl la linioj de la poemo elshvebas la nostalgio de ia pasinteco, kiam la vivo estis pli simpla, kaj la koroj, pli mildaj...
ResponderExcluirVere granda mistero: kien iris la vivo, kiu svarmis tie?
ResponderExcluir