terça-feira, 17 de junho de 2014

Meditado

                                                                        Saraswatī.
                                                                                                                               

                                                                            
                                                                Al Pradip Dutta


De antaŭ longe (jen konfes' kruda),
mia korpo kristalas fragile
por rompi la  ferŝtonan animon.

Paralele sur planko mi kuŝas
al la magneta kampo de l’ Tero:
kap’ al  nordo; piedoj al  sud’
por  transcendan muzikon  aŭskulti.

La melodi’ eniras la korpon;
la energio ritme ondumas
kaj senpense la menso plenŝvebas...
Plenigita de sonoj mi estas:
steleto dancanta en soleco.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 17/06/2014.
às

4 comentários:

  1. Blogdopaulo17 de junho de 2014 às 15:33

    Bela meditajho. Profunda paco estas shvebi sen pensoj.

    ResponderExcluir
  2. Lírica17 de junho de 2014 às 18:04

    Cxu vi sentis la kialon de mia kapablo danci kaj verki muzikojn? Flanke devenas de mia granda soleco aliflanke de la akuteco de mia animo.
    Gratulegon.

    ResponderExcluir
  3. Ĝel :-)17 de junho de 2014 às 21:24

    Dankon, Nazaré. Via versoj estas trafaj. Ja igis min plaĉe rilaksadi... Fakte eĉ ne necesis aludi incenson, tion mi preskaŭ sentis dum la lego!

    [[ Eble la komenco devus legiĝi: De antaŭ longe (?) ]]

    ResponderExcluir
  4. Stechjo22 de junho de 2014 às 11:37

    "steleto dancanta en soleco." Perfeckte priskirbita!

    ResponderExcluir