Al L.L. Zamenhof
Je l’ vojmezo de l’
urbaj ĝangaloj
l’anim de l’ mond’
vagadas
baraktante tra bruega
lum’.
Kvankam l’arbareg’ ne
obskuras,
ĝi vojiradas blinde
laŭ riveroj el fantomoj
hidaj:
Perfort' regas, ĉifonas
moral';
Senkapigojn barbarajn
oni spektas per
televidilo.
Ho Di’! Kien la homaro
iras?
Ĉu l’ mondanim’ fiaskis?
- Ne! - krias idealo:
L’ espero pacience obstinas...
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora. 08/12/2014.
Belega kaj kortuŝa poemo, karino.
ResponderExcluirIdealo kiel savanta boato sur la tempestaj ondoj de la vivo...
Gratulon!
Bela kunligo inter Dante kaj Zamenhof! Vere, la mondo frenezas kaj necesas tiaj majstroj por rekonduki ghin al la vojo.
ResponderExcluirDenove vi trafis. Via bela poemo tuŝis mian koron. Gratulon, kara.
ResponderExcluirEste comentário foi removido pelo autor.
ResponderExcluirTiu kortuŝa poemo, tiuj belaj vortoj igas min pensi ... Kien iras la homaro sen respekti l'aliulon, sen toleremo, sen amo en la koro?
ResponderExcluirFeliĉe ni havas la Esperon....
Dankon, bela poetino ♥
Meze la vojon estis ŝtono. Ĝi fariĝu ilo de konstruado de nova ordo monda, vere homarana. Bele!
ResponderExcluirVia Esperanto - agado estas ricxaga kaj valora. Mi gratulas Vin! Georgi Litov
ResponderExcluirSaluton - Mi gratulas Vin!
Poemoj povas enhavi multe da kvalitoj!... Tiu nuna estas grava!
ResponderExcluir