Alegria
Silencia a tempestade:
a chuva entre nuvens dorme
e, da janela do sonho,
agora a menina espia
o céu a dar cambalhota
e sorrir em arco-íris.
Gajeco
Jen la
tempesto silentis:
la pluv’ inter nuboj dormas.
Je la fenestro
de l’ sonĝo
la knabino ekrigardas
la ĉielon, kiu saltas
ridetante ĉielarke.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 08/02/2015.
Kia charma, delikata bildo! La Poeto travivas tute specialan fazon, en kiu liriko superabundas, ekster la tempo, ekster la mondo, en pure spirita medio.
ResponderExcluirBela pentraĵo, karino! Mi povas rigardi tiun knabinon, kaj ŝi belas!
ResponderExcluirGratulon, poetino.
Mi sentas la poezion, sed ne kapablas komentarii. Tiun povus fari, kiu sukcesas priskribi
ResponderExcluirĉielarkon!
Mi sentas la poezion, sed ne kapablas ĝin komentarii. Tion povus fari, kiu sukcesas priskribi ĉielarkon.
ResponderExcluirBildo pentrita nur sepkolore, sed tamen direkte alkoren. Gratulon el la fluĝaveno de Munkeno!
ResponderExcluir