sábado, 10 de setembro de 2016

Acalanto _ Lulkanto




Acalanto

Pai nosso, e não apenas meu,
em que  tesouro incerto
ficou meu coração, Senhor?
- Reclama a alma inquieta.

Cega fonte de luz e trevas,
não aprendi a florescer
no  jardim do Teu amor.

Mas graças a Ti,  Senhor
da vida, descobri agora  
a Tua esperança silenciosa.


Lulkanto

Patro nia, ne nur mia,
en  kiu trezor’ necerta
mia kor’ restis,  Sinjor’?
- Maltrankvila anim’ plendas.

Blinda fonto de lum’ kaj tenebr’,
mi ne lernis flornaskiĝi
en la ĝarden’ de amo Via.

Sed danke al Vi, Sinjoro
de l’ vivo, mi nun eltrovis  
Vian silentan esperon.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 10/09/2016.



                   

12 comentários:

  1. "descobri agora
    a Tua esperança silenciosa."
    Bonito isso de saber que Deus tem esperança em nós! Obrigada por semeares versos em nossos corações, poeta!

    ResponderExcluir
  2. Jen la Poeto per sia profunda intuicio kaptas la kernon de la homa tragedio: "En kiu trezor' necerta mia kor' restis, Sinjor'?"
    Malmultaj el ni kuraghas respondi...

    ResponderExcluir
  3. Muito lindo! Que sensibilidade,amiga!

    ResponderExcluir
  4. Muito lindo! Que sensibilidade,amiga!

    ResponderExcluir
  5. "en kiu trezor’ necerta/ mia kor’ restis, Sinjor’?"
    Perdosento, demando, retrovo, jen la koro mem de Poezio: revelacio.

    ResponderExcluir
  6. Lindo... confiemos em Deus e sigamos aprendendo a amar

    ResponderExcluir
  7. Lindo... confiemos em Deus e sigamos aprendendo a amar

    ResponderExcluir
  8. Vi certas kiam diras Patro, ne nur mia, ĉar pluraj personoj preĝas dirante "Patro nia", sed forgesas, ke ili deklaras sin fratoj de la tuta Homaro.

    ResponderExcluir
  9. Nazaré, este lindo poema é uma prece!

    ResponderExcluir
  10. Nazinha, Tania pravas ! Via poemo estas preĝo. Via koro preĝas, via animo preĝas.
    Gratulojn.

    ResponderExcluir