Estrangeira
Não me identifico mais com a menina da
fotografia,
nem com a figura que agora vejo no espelho.
Uma sensação de não pertencimento me persegue.
Sinto-me caminhando no entretempo:
passado é memória que devagar se apaga;
futuro é vir a ser
inquietude apenas.
Fremda
Mi ne plu identiĝas kun la knabino sur la
foto,
nek kun la figuro, kiun mi nun vidas en la
spegulo.
Sento pri ne apartenado min turmentas;
ŝajnas, ke mi paŝas en la intertempo:
pasinteco estas memoro, kiu lante foriĝas;
estonteco fariĝos maltrankvileco nur.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 25/02/2018.
Vi trafe parolas pri sento, kiu iam ajn atingas kaj trapasas ĉiun el ni... Por tio sufiĉas nur revidi malnovan foton aŭ alian ajn memoraĵon. ;)
ResponderExcluirO poeta vive em outro tempo, em outro espaço. Sua mente e seu coração voam livres, sem amarras... Essa liberdade lhe dá melhores condições para observar a realidade.
ResponderExcluirBeijo, Ná!
Que Lindo! Fala ao.meu coração. Também sinto este distanciamento do passado e diante de um futuro que sei será breve e que chega a me assustar.
ResponderExcluirMuito lindo! Bjos
ResponderExcluirKaptas kaj rekreas Poezio sentojn tiajn, se helpe de Poeto reganta la sekreojn de la poezia diskurso. Jen la kazo de Nazaré. 'Fremda' kormovis min, lasante deziron samteme verki.
ResponderExcluir*sekretojn
ResponderExcluirBlogdopaulo deixou um novo comentário sobre a sua postagem "Bem-vindo ao paraíso! Bonvenon al paradizo!":
ResponderExcluirVera himno al la cheesto de Dio en la Naturo. Oni povas audi la murmuradon de rivereto kaj la pepadon de birdoj. La Poezio integrighas en tiu dieca.