A palmeira incendiada
Ela
crescera ali, na beira da calçada, e gostava de apreciar a vida intensa da
praça e o movimento dos passantes e automóveis na rua. Discreta, sabia ouvir em
silêncio as conversas dos passarinhos e vendedores de água de coco.
Mas
não contava com a crueldade humana. Nessa madrugada, fora vítima de um incêndio
criminoso e covarde. A praça amanheceu perplexa. No chão, as cinzas das folhas
queimadas falavam de lágrimas de dor.
La bruligita palmo
Ĝi
kreskis ĉe la rando de la trotuaro, kaj ŝatis ĝui la intensan vivon de la placo
kaj la movadon de preterpasantoj kaj aŭtoj
sur la strato. Diskrete, ĝi silente aŭskultis la konversaciojn de birdoj kaj
vendistoj de kokosa akvo.
Sed
ĝi ne kalkulis pri la homa kruelaĵo. Ĉi-nokte ĝi estis viktimo de krima kaj
kovarda incendio. La placo vekiĝis konsternita. Sur la planko, la cindroj de
bruligitaj folioj parolis pri dolorlarmoj.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 30/04/2018.
La bruligita palmarbo estas ploriga sceno, kiu konfirmas la fiecon de iuj homoj. Parto de la koro de la Poeto kunbrulis solidare.
ResponderExcluirBonvolu, Poeto. Iru al la agonianta palmarbo kaj akvumu ghin nianome, chiutage. Petu de ghi pardonon, nome de la tuta homaro. Eble ghi revivighos.
Que singeleza! Quanta poesia! Obrigada por me presentear logo pela manhã!!! Bjs
ResponderExcluirFiquei tão triste qdo vi a palmeira queimada. ..só vc querida amiga....com sua bela poesia conseguiu traduzir tanta tristeza.. .Parabéns ..bj
ResponderExcluirProfunde kortuŝa!
ResponderExcluirA natureza chora e choramos nós. Mas um dia ela se vingar!
ResponderExcluirPoeto sentas siakore esti ne parto de la Naturo, sed ĝi mem. La iluzio de apartigeco ne trompigas poetan koron. Tio simple maleblas. Bela teksto!
ResponderExcluirLa palmo dolorlarmis.
ResponderExcluirO poeta chora e lamenta.
Kaj ni ankauxas.
Granda malgxojo!
Estas homoj, kiuj devus esti nomataj ŝtonoj, ne homoj.
ResponderExcluirA estupidez humana!
ResponderExcluir