Cada pessoa é uma ilha
de solidão inacabada;
e a rua é um rio de ruídos
que atropelam os ossos do dia...
Busco refúgio num café
elegante da minha cidade.
Lá violinos me recebem
com ternura e seduzem
um tango em doce fúria;
então desdobro um papel
que a poesia queima,
para gravar este poema.
Ĉe kafejo
Ĉiu persono estas insul’
el nefinita soleco;
kaj strat’ estas river’ de l’ bruo
kiu ruze batpuŝas
la ostojn de l’ tago ...
Mi serĉas rifuĝon en
kafejo
eleganta de mia urbo.
Tie
tenere akceptas min violonoj
kaj
allogas tangon
per dolĉa furiozec’;
tiam disfaldas mi paperon,
kiun poezi’ bruligas,
por skribi ĉi poemon.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 08/03/2014.
Que lindo! Uma peregrinação poética. Mas quem anda com a Poesia nunca está sozinho,
ResponderExcluirconcorda?
Beijos.
Belega! Ia pilmigranta poezio tamen, neniu estas sola kiam akompanata de Poezio
ResponderExcluirBela kaj frapa estas " la ostoj de l ' tago". Bela sceno, kvazau poezia filmeto.
ResponderExcluirBelega, Nazaré! Mi tre sxatis vian poezion. Gratulojn!
ResponderExcluirTuj momente - la plej bona vivo.
ResponderExcluirParabéns, Nazaré. Gostei muito. Rua rio de ruídos está ótimo!
ResponderExcluirTre bela tango kaj tre bela poemo:)
ResponderExcluirJen tangopoemo de mi:
Cezar
Tango
Tango,
tango,
ambaŭ vang' al vango.
Ŝvelas sang' ĝiskreve.
Ambaŭ paŝas reve.
Vere,
vere,
logas takt' konkere.
PS: Laŭ ĉinesko Tiaoxiaoling
Gosto das metonímias, das metáforas, das sinestesias servidas no teu belo poema, com cheirinho doce de café forte e fresco.
ResponderExcluirUm poema que é música que nos convida a dançar? Bailam as palavras, os sons e o sonho da poetisa.
ResponderExcluir