Orvalho
Ontem, sob uma tempestade de dor, dormi e sonhei que era menina, no sítio do meu tio Antenor, que me encantava com sua sabedoria tão natural como a terra que cultivava. E ele me ensinava a ver e a amar a beleza das coisas simples, dizendo com doçura:
- Nada é mais belo do
que uma gota de orvalho numa folha de taioba.
Diamante líquido, penso
agora.
Hoje a dor não acordou
comigo.
Roso
Hieraŭ, sub tempesto da doloro, mi ekdormis, kaj sonĝis, ke mi estas knabino, en la bieno de mia onklo Antenor, kiu sorĉis min per sia saĝo tiel natura, kiel la tero, kiun li kultivis. Kaj li instruis min vidi kaj ami la belecon de simplaj aferoj, mildkore dirante:
- Nenio estas pli bela
ol guto da roso sur ksantosoma folio.
Likva diamanto, nun mi
ekpensas.
Hodiaŭ la doloro ne
vekiĝis kun mi.
Maria
Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 10/06/2021.
Brazilo
