Desenho em
nanquim, presente do Guima (João Guimarães Vieira).
Pluma
desegnaĵo, donaco de Guima (João Guimarães Vieira).
Dia
21 de abril em Ouro Preto, 1967
(Homenagem a Tiradentes)
Um
homem morreu,
é dia
de festa.
Em
cada janela
há
um vaso de flores.
Levantam-se
as armas,
enfeita-se
a praça,
comprime-se
o povo:
um
abraço sem cor.
Um
homem morreu,
é
dia de festa...
Há
tantas bandeiras
tremendo
no ar...
E
há cavaleiros,
penachos
vermelhos,
espada
na cinta
e
o bolso vazio...
Soldados
garbosos,
em
festa de cores,
festejam
o crime
de
seus ancestrais...
Rufando
o tambor,
cantando
o coral,
tem
a palavra
o
Governador.
A
velha Ouro Preto
é
prenhe de gente:
mil
pernas, mil braços,
mil
mãos obscenas,
cuspindo
palavras
que
ferem bem fundo,
rasgando
a carne
de
igrejas vestais.
Cavalos
de fogo
levantam
poeira,
trazendo
no vento
um
gosto de sangue...
Ecoa
de novo
o
som do tambor,
enquanto
no templo
o
anjinho barroco
espia
pros homens
sem
nada entender...
A
música é fúnebre,
a
cada batida,
eu
lembro uma outra,
longínqua
no tempo,
bem
triste também;
e
um homem marchava
pra
forca, porém...
Desfila
um colégio,
rapazes
e moças
subindo
a ladeira,
entrando
na praça...
A
feira de jovens,
bonecos
de corda,
completa
essa farsa.
A
festa acabou.
Os
homens vão embora.
E
a noite renasce
de
um parto infinito,
vestindo
Ouro Preto
em
seus funerais.
Enquanto
no azul
estrelas
teimosas
insistem
em cantar
uma
paz que é mentira.
Maria Nazaré de Carvalho. Dia 21 de abril em Ouro Preto (1967). Diário Mercantil, Juiz de Fora, ano LVII, n. 16.500, 12 e 13 mai. 1968. Suplemento Arte e Literatura, p. 2.
La
21-an de aprilo en Ouro Preto, 1967
(Honore al Tiradentes)
Mortis homo,
jen
festotago.
Sur
ĉiu fenestro
vazo
da floro.
Pafiloj
leviĝas
ĉe
placo ornamita,
kunpremiĝas
homoj:
malplena
brakumo.
Mortis
homo,
jen
festotago...
Kaj
tiom da flagoj
flirtantaj
en la aero...
Kaj
jen la rajdantoj
kun
plumoj ruĝaj,
glavoj
en la zono
kaj
poŝoj malplenaj...
Impetaj
soldatoj
en
festo kolora
celebras
la krimon
de siaj prapatroj...
Eksonas
tamburo,
kaj
kantas koruso,
tiam
ekparolas
la
Guberniestro.
L’antikva
Ouro Preto
je
homoj plenplenas:
mil
kruroj, mil brakoj,
mil
manoj obscenaj
kraĉantaj
parolojn,
kiuj
vundas profunde,
disŝiras
la karnon
de virgaj preĝejoj.
Ĉevaloj
el fajro
levas
la polvon,
per
vento alportas
guston
de sango...
Eĥiĝas denove
la
tambura sono,
dum
en la templo
baroka
anĝeleto
rigardas
la homojn
sen
ajna kompreno.
Muziko funebras,
ĉe
ĉiu batado
mi
memoras alian
longe
en la tempo,
ankaŭ
malĝoja,
kaj
homo marŝadis
survoje
al morto...
Lerneja
parado
de
gejunuloj
supreniras
deklivon,
en
la placon eniras...
Foiro
junulara
el
marionetoj
la farson pretigas.
Finiĝis
la festo.
Foriras
la homoj.
Revenas
la nokto
el
senfina nasko,
vestante
Ouro Preto,
por
ĝia funebro.
Dum
sur la bluo
steloj
obstinaj
insistas
prikanti
pacon
mensogan.
El la portugala originalo tradukis Maria Nazaré de Carvalho Laroca.
Juiz
de Fora, 19/04/2023.
Brazilo
