Liberdade / Libereco

Liberdade

Há muito

existo em mim

e  me visto

jardineiro

e jardim:

meu corpo

é passageiro

que levo 

com zelo

aonde quero

no  aconchego

de minha

companhia. 

Libereco

Jen de longe

mi ekzistas

ĉe mi, vestita  

kiel ĝardenist’

kaj ĝarden’:

nedaŭran

mian korpon

kun amo

mi gvidas

kien mi volas

ĉe l’ komforto

de l’ akompano

mia mem.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 21 /03/2013.

E-renkonto en Loreno

Tradicie kaj gracie,

En la Paraiba

Val’ floras Loreno:

Urbo kulturplena,

Kie verde flamas

La koro plej klera

 

De poetanima

Elstara kuracisto,

Nobela giganto,

Kiu tre bataleme

Vivigas Esperanton.

 

Sessilabas nomo lia,

Paŭlo Sergio Viana,

Kiel vers’ poezia.

 

La 10-an de Marto 2013,

Li inaŭguris historian

Esperantan renkonton

Tute neforgeseblan

Al ĉiuj koroj niaj.

 

Maria Nazaré de C. Laroca

San-Paŭlo, 11/03/2013.

San-Paŭlo

                                    MASP - Museu de Arte de São Paulo Assis Chateaubriand

L’ aero de mia urbo

malpli pezas ol la via.

Eĉ  sub  plej varma  suno

la vento  ĉiam zefiras,

kaj vilaĝe glatas vivo.

Kvazaŭ  ebria efiko

mi  ankoraŭ kapturniĝas

pro l’ ekscita rememoro   

de  ekĝojaj  korfrapoj

eĉ pro nura ekrigardo 

al  tia mirega ĉarmo

de via fama avenuo.

L’ aero de mia urbo

malpli pezas ol la via

sed soifas  kulturon

animo enlanda mia.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 05/03/2013

Conexão / Konektado

Conexão Na selva escura Da lavoura literária, A criatura cria E atura palavras Ainda não ditas. Com razão e rasura, A palavra escrita Lavra a metáfora E ainda se enternece Com a poética prosa De Gertrude Stein: ”Uma rosa é uma rosa É uma rosa”... Outrora E hoje, é difícil amar Uma única pessoa Cheia de pessoas. Mais fácil: o rosto Apressado e sem nome Da humanidade. MNCL São Paulo, 03/03/2013

Konektado En la ĝangal’ malhela de l’ plugad’ beletra kreas krea kreito kaj  vortojn toleras ankoraŭ  nediritajn . Prave malgraŭ  makul’, la vorto skribita metaforon ĉizas Kaj ĝi ankoraŭ sin kortuŝas pro l’ poezia prozo de Gertrude Stein: "Rozo estas rozo  estas rozo "... Iam Kaj hodiaŭ, malfacilas  ami unu solan personon plenan  je  aliulaj. Plej facile ami la vizaĝon anoniman kaj hasteman de l’ tuta homaro. MNCL Juiz de Fora, 04/03/2013

Conexão

Na selva escura

Da lavoura literária,

A criatura cria

E atura palavras

Ainda não ditas.

 

Com razão e rasura,

A palavra escrita

Lavra a metáfora

E ainda se enternece

Com a poética prosa

De Gertrude Stein:

”Uma rosa é uma rosa

É uma rosa”... Outrora

 

E hoje, é difícil amar

Uma única pessoa

Cheia de pessoas.

Mais fácil: o rosto

Apressado e sem nome

Da humanidade.

 

Maria Nazaré de C. Laroca

São Paulo, 03/03/2013.

Estação Paulista _ Metrostacio Paulista

Por uns instantes

Deixo-me engolir
Pela engrenagem
Da linha amarela
Do metrô: Cinderela
Operária de devaneios. 

As escadas rolantes
Duplas serpenteiam
Em longas caudas
De cinco voltas.
E a cada segundo eclode
Uma avalanche
De braços, pernas
E cabeças submersas
Em seus enigmas. 

Ouço um grito então
De humanidade
Em meu silêncio mecanizado;
E por um momento consigo
Amar aquela multidão.

Maria Nazaré de C. Laroca

São Paulo, 28/02/2013

Metrostacio Paulista

Dum kelka tempo
Mi staras ĉe l’engluto
De l’ meĥanismo
De l’ flava metrolinio:
Kiel Cindrulino
Laboranta revojn.

Rulŝtuparoj duope
Serpentas rondveture
Per kvin longaj vostoj.
Kaj ĉiusekunde
Ekaperas lavango
Je brakoj, kruroj
Kaj kapoj enmergitaj
En enigmojn.

Tiam mi ekaŭdas krion
El humaneca sento
En robota silento mia;
Kaj momente mi sukcesas ami
Homamason tian.

Maria Nazaré de C. Laroca
São Paulo, 28/02/2013

Confidências _ Konfidencoj

 Confidências

É preciso desarmar o olho e permitir-se a entrega com simplicidade. Ainda que momentânea.

No início dos anos 70, meus ouvidos emudeceram, ante o pulsar do coração de Deus no seio da Floresta Amazônica. Apenas eventual farfalhar de cores aladas transpassava aquele silêncio sagrado. Uma lágrima de alegria selou o meu jovem instante de adoração.

Dez anos depois, na hora do parto, a sensação de pertencimento divino e telúrico ao mesmo tempo: o choro de meus filhos preludiando a vida.

Recorto ainda aquela madrugada de verão em Veneza, em 1990. Dezenas de jovens dormiam nas escadarias da estação de trem, em doce liberdade de entrega ao mistério do amanhecer veneziano. Meus olhos então começaram a ouvir uma melodia de gratidão à vida.

Konfidencoj

Necesas malarmi la okulojn kaj sin fordoni al la simpleco. Kvankam dummomente.

En la frua 70, miaj oreloj silentiĝis, antaŭ la korbatado de Dio en la Amazona Pluvarbaro.  Nur hazarda susuro de flugilhavaj koloroj ektrapenetris tian sanktan silenton. Ĝoja larmo stampis mian junan adormomenton.

Dek jarojn poste, dum la akuŝoj, la sento de la dia kaj samtempe elterula aparteno: la ekploroj de miaj infanoj enkondukantaj  vivon.

Mi ankoraŭ eltondas tiun someran matenon, en Venecio, 1990. Dekoj da junuloj dormadis sur la ŝtuparo de la fervoja stacidomo en dolĉlibera fordono  al la mistero de la venecia mateniĝo. Miaj okuloj do ekaŭdis dankantan melodion al  vivo.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 24/02/2013