Apelo _ Alvoko

Apelo

Preciso acordar

a semente

do sol interno

que hiberna em mim.

A rotina omissa

alimenta-lhe o sono

de conforto.

Mas a transcendência

é a urgência maior

da minha sede.

Alvoko

Mi bezonas

veki la semon

de l’interna suno

ade dormanta

ene de mi.

La rutino silenta

ties komfortan

dormon nutras.

Sed transcendo

estas la plej granda urĝo

de mia vivsoifo.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 26/11/2013.

Relógio _ Horloĝo

Relógio

De chronos fendido

Acena kairós, oportuno

Momento que cintila.

Mas o Tempo se esfuma

Em sopro que atordoa

A sorte perdida.

E as horas escoam

As vozes do futuro

No passado nascidas.

Horloĝo

El Chronos fendita

Aperas Kairós, oportuna

Momento, kiu trembrilas.

Sed Tempo forfumiĝas

Per blovo, kiu konfuzas

La sorton perditan.

Kaj la horoj forfluigas

La voĉojn de l’ estonto

En estinto forĝitajn.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 17/11/2013.

Melopeia _ Melopeo

Melopeia  

Astuta, a Musa rapta

a lira de Orfeu

e dedilha o encanto

do poema não escrito.

No reino do silêncio,

Eurídice ouve o canto,

e se permite banhar-se

na semântica desse amor

inefável que a revive.

Melopeo

Ruza, forrabas Muzo

la liron de Orfeo,

kaj la sorĉon ŝi plukas

de l’ ne  skribita poem’.

En la regno de l’ silent’,

la kanton Eŭridic’ aŭdas,

kaj baniĝi al si permesas

ene de l’ semantik’

de l’ neesprimebla am’

kiu ŝin revivigas.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 14/11/2013.

Luz _ Lumo

Luz

Prefiro beber

A ingenuidade das manhãs

Que não se importam

Com a renda amanhecida

Da minha pele.

E então despejam

Ouro em luz

Em cada ruga.

Assim de mim sou noiva,

Por mais que a noite 

Teime em roer meus sonhos.

Lumo

Mi preferas trinki

La naivajn matenojn,

Kiuj preteratentas

La maljunecan

Puntan haŭton.

Ĉar ili verŝas

Oran lumon

Sur la haŭtsulkojn.

Do mi estas tiel

De mi mem fianĉin’,

Kvankam la nokto

Insistadas ronĝi

Ĉiujn sonĝojn miajn.

Maria Nazaré de C. Laroca  

Juiz de Fora-Rio de Janeiro, 04/11/2013

Inocência _ Senkulpeco

Inocência

Eis que a infância

Surpreende-me

Em preto-e-branco

De fina organza.

E um doce mar

De eternidade

Invade-me

O ar em chamas.

Para a menina de dez anos,

A primeira comunhão

É certidão de santidade.

E o olhar ausente

Vislumbra estrelas

Onde o céu é verde

E um vento fácil

Beija-lhe os cabelos.

Senkulpeco

Jen l’ infanaĝo

Surprizanta min

Per delikata muslin’,

Nigra-blanke.   

Kaj dolĉa mar’

Farita el eternec’

Invadas aeron

Mian el flamoj.

Laŭ la dekjara knabin’,

La unua komuni’

Atestas sanktecon.

Kaj la fora rigard’  

Stelon videtas

Sur verda ĉielo

Kaj facila vento

Ŝiajn harojn kisas.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora - Rio, 04/11/2013.

Zumbis _ Zombioj

Estão eles todos mortos

Dentro da caixa de ossos:

Louco mistério móvel.

Estão eles todos cegos

Nessa procissão de egos

Devorados pelo século.

Estão eles todos surdos,

Todavia não são mudos

No abismo do absurdo.

Presa na algaravia

De furiosa desdita,

É grita que não agride.

Zombioj

Jen ili ĉiuj mortintoj

Ene de l’ skatol’ el  ostoj:

Freneza mister’ movebla.

Jen ili ĉiuj blindaj

En egoo-procesio

De l’ jarcento formanĝitaj.

Jen ili ĉiuj surdaj,

Sed ili ne estas mutaj

En l’ abism’ de absurd’.

Ene de galimati’

De furioza mizer’,

La kriego ne agresas.  

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 03/11/2013.

Gratidão _ Dankemo

Crônica do cotidiano

Caminhando devagar, eu subia a avenida com duas sacolas pesadas. De repente, um carro de luxo estaciona. Um garoto logo salta, olha para mim e pergunta com naturalidade:
- Posso ajudar?
- Não, obrigada! - sorri surpresa.
A mãe do menino cumprimentou-me com o olhar discreto e afagou a cabeça do filho.
Continuei a caminhada pensando nas sementes de gentileza que costumam brotar na primavera da vida.

 Ĉiutaga kroniko

Malrapide, mi marŝadis sur la avenuo kun du pezaj mansakoj. Subite, venis luksa aŭto kaj parkis apude. Knabo tuj saltas, min ekrigardas kaj demandas spontaneece:
- Ĉu mi povas vin helpi?
- Ne, dankon! - mi ridetis surprizite.
La patrino de  l' knabo salutis min per diskreta rigardo kaj karesis la kapon de la filo.
Mi plue marŝis pensante pri la semoj de afableco, kiuj fojfoje ekburĝonas dum la printempo de l' vivo.

Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora, 31/10/2013.