Eu, poeta? _ Ĉu mi, poeto?

Eu, poeta?

Não sei a quantas vozes dou guarida;

uma polifonia peregrina

rege variações do mesmo tema:

a inefável sinfonia da vida.

E as vozes poemas vão tecendo

com as lágrimas e risos do mundo,

mas, muitas vezes, jazem no silêncio

sob o olhar indefeso do poeta...

Então meu eu Dom Quixote menino

entra em cena e rabisca um poema.

Ĉu mi, poeto?

Mi ne scias, kiom da voĉoj mi gardas;

jen pilgrimanta polifonio

regas variojn pri la sama temo:

nekompreneblan simfonion de l’ vivo.

Kaj poemojn la voĉoj teksadas  

per  larmoj kaj ridoj de l’ mondo,

sed en silento ili kuŝas multfoje

sub la senhelpa rigard’ de l’ poeto...

Tiam  la knaba donkiĥota mio 

la scenejon eniras, 

kaj blinde verkas poemon.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 07/09/2017. 

Cilada _ Insido

Cilada

Sou uma palavra

que vive e significa

só nas entrelinhas,

como um peixe descuidado.

Na maioria das vezes

sou um substantivo

abstrato que deseja

ficar concreto,

aberto a  adjetivos

sobretudo os sensoriais,

bons de degustar.

Quero desarmar meu olho

com Poesia,

e reaprender o mundo

suavemente assim.

Sou sujeito da oração

que modalizo

à minha maneira;

Também sou predicado

cheio de atributos

que me confundem:

sonhos perfumados.

Apenas.

 Insido

Mi estas vorto

vivanta kaj signifa

nur interlinie, tiel

kiel senzorga fiŝo.

Plejofte substantivo

abstrakta mi estas,

tiu,  kiu deziras

konkretiĝi, kaj

malfermatas ĉefe

al sensaj adjektivoj

nepre frandindaj.

Mi volas malarmi l’ okulon

per Poezio kaj milde

do la mondon relerni.

Mi estas subjekto

de propozicio,

kiun mi laŭvole

modaligas;

Mi ankaŭ estas predikato

plena de atributoj,

kiuj min konfuzas:

bonodoraj revoj.

Jen nure.                         

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 14/03/2013.

Poemeto por Marjorie Boulton

“Ŝajnas ke, dum mi serĉas mian propran plej realan memon, mi duonkonscie serĉas ion, kio estos valida por    ĉiuj homoj.”  (Marjorie Boulton)

Marjorie Boulton: poetin’ multobla,

nia plej brila stelo el poezio, 

virino homama, nin adiaŭas,

kaj l’ esperanta mond’ sopiras orfa.

Tamen Parnaso glore al ŝi festas;

gaje dancantaj muzoj ŝin akceptas,

kaj al ŝi regalas per donac’ unika:

bunta bukedo da poemoj ŝiaj,

kiuj iĝis vivantaj floroj lumaj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 31/08/2017.

Conversa _ Konversacio

Conversa

Poetar em Esperanto

é magia que me encanta,

fácil de se compreender.

O poema das montanhas

atravessa continentes,

hospeda-se em terra estranha.

E com seus versos conversam

estrangeiros corações:

água boa de beber

em tempo de muita sede.

Konversacio

Poemumi  Esperante

estas ravanta magio,

ja facile komprenebla.

La poem’ el la montaro

transiras la kontinentojn,

ĉe fremdaj landoj gastiĝas.

Kaj kun la versoj babilas

foraj koroj eksterlandaj:

jen bona akvo trinkebla

en tempo soifoplena.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/082017.

Visita _ Gasto

Visita

Hóspede indesejada

que atordoa:  a dor

(substantivo abstrato

só no dicionário).

Algazarra de tendões rompidos

relampeja no ombro,

incendeia o pescoço

e congela o braço perplexo:

voo abortado, órfão da alegria.

E o corpo segue viagem.

Gasto

Nedezirinda gasto,

kiu nin konfuzas: jen doloro

(abstrakta substantivo

nur en la vortaro).

Bruego de rompitaj tendenoj

fulmtondras en la ŝultro,

bruligas  la kolon,

kaj frostigas la perpleksan brakon:

flugon abortitan, orfon de ĝojo.

Sed  la korpo plu vojaĝas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 19/08/2017.

Figura _ Figuro

Figura

Talvez eu seja

o avesso da imagem

que teu olho capta:

metáfora...

ou metonímia

de mim: eu

que transgrido

na fímbria poética

do inefável.

Figuro

Eble mi estas

la reverso de la bildo,

kiun kaptas via okulo:

metaforo ...

aŭ metonimio 
pri mi: ribelema
ĉe l’ rando poezia
de l’ neesprimeblo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 09/08/2017

Afiŝo

Malpoeme, oni

ĵonglas per vortoj

sur la korto de l’ koro.

Dorlotas mi oron,

kaj floras doloro,

kiu stelojn priflaras.

En la ostoj avaraj

al mondo frostas.

Subite ekdisfalas

la haŭto de simplaĵoj:

larmoj apenaŭas,

Ĉar niaj nioj

dependas de

viaj vioj.

(Ho, venu! Min ŝatu!

Mi reĝas fulme kaj tre belas

sur la foto fantasta!)

Voras horojn la mallumo,

kiu fasonas mensojn

perrete interkonektitajn.

Kaj jen demando bizara:

ĉu vera amo ankoraŭas?

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 27/07/2017.