Apressada _ Hastema

Apressada

Tenho mais pressa que o tempo. 

Ora (direis) que sandice!

Mas quero o ritmo do rio,   

que intrépido prossegue,

feliz, contornando as pedras

ilusórias do caminho.

E, nessa corrida vã,               

o relógio me ultrapassa...

Então refém do cansaço

de me atropelar, insana,

tento  fazer um poema;

todavia não consigo.

Hastema

Ja, mi hastas pli ol tempo.

Kia stultaĵ’! - oni diros.

Sed mi volas esti river’,                                    

kiu kuraĝe pluiras,

feliĉa, ĉirkaŭfluante

trompajn ŝtonojn de la vojo.

Kaj dum la vana kurado,

la horloĝo min transpasas...

Tiam ostaĝ’ de laceco

por irigi min, freneza,

mi provas verki poemon,

sed ankoraŭ mi fiaskas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 13/06/2018

Candeia _ Olea lampo

Candeia

 “Assim resplandeça a vossa luz.”(Mateus 5:16)  

Não sou: estou provisória.

Existo aqui e agora:

pontinho de luz precária

a viver na eternidade.

Lavrando eras de sonhos,

com a charrua da dor,

‘inda não aprendi com o amor

a acender a minha luz.

Olea lampo

"Tiel same via lumo lumu.” (Mateo: 5:16)

Mi ne estas: nur provizoras. 

Ĉi tie kaj nun mi ekzistas: 
punkteto  de lum’ malfortika, 
kiu  por eterne vivadas.

Plugante revajn eraojn,

per plugil’ el dolor’, mi

ne lernis de am’ ankoraŭ

mian lumon ekflamigi.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 20/05/2018.

Para Flávia _ Al Flávia

Para Flávia

Embora sem nenhum mérito, 

ganhei um prêmio de luz: 

sob o disfarce de filha, 

um anjo nasceu de mim

para ensinar-me a doçura

de amar a todos sem fim.

Al Flávia

Kvankam  sen ajna merito,

mi gajnis luman premion:

sub filina maskovest’,

mi naskis anĝelon tian

por instrui al mi  dolĉecon
por ĉiujn ami senfine.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 18/05/2018.

Queria ter visto o sorriso no rosto de minha mãe _ Mi ŝatus esti vidinta patrinvizaĝan rideton

Queria ter visto o sorriso no rosto de minha mãe

“Não faças versos sobre acontecimentos”,

ensina o poeta Drummond.

Mas desobedeço ao vate

- ingênua mediocridade!

Cheguei ao mundo em maio,

lá no  século passado;

manhã de sinos em festa

porque era feriado.

“As afinidades, os aniversários, os incidentes pessoais não contam.”

- reclama o poeta Drummond...

Mas prossigo em teimosia,

como homenagem ao seu dia:

uma jovem operária

de olhos verdes e tristes,

por intermédio de Deus,

ganhou  uma menininha

que até hoje não cresceu.

Mi ŝatus esti vidinta patrinvizaĝan rideton 

“Ne faru versojn pri eventoj” –

instruas poet’ Drummond.

Sed al li mi malobeas

pro senvalora naiveco!

En la mondon mi venis maje,

en la pasinta jarcento;

feste en ĝoja mateno  

ĉar estis dum feritago.

 “Afinecoj, naskiĝtagoj, personaj okazaĵoj ne valoras.”

- plendas poeto Drummond...

Sed mi obstine daŭrigas,

omaĝe al patrintago:

junulino, laboristo,

kun verdaj okuloj tristaj,

pere de Dia  favoro,

malgrandan knabinon naskis,  

kaj ŝi ne kreskis ĝis nun.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/05/2018.

A palmeira incendiada _ La bruligita palmo

A palmeira incendiada

Ela crescera ali, na beira da calçada, e gostava de apreciar a vida intensa da praça e o movimento dos passantes e automóveis na rua. Discreta, sabia ouvir em silêncio as conversas dos passarinhos e vendedores de água de coco.

Mas não contava com a crueldade humana. Nessa madrugada, fora vítima de um incêndio criminoso e covarde. A praça amanheceu perplexa. No chão, as cinzas das folhas queimadas falavam de lágrimas de dor.

La bruligita palmo

Ĝi kreskis ĉe la rando de la trotuaro, kaj ŝatis ĝui la intensan vivon de la placo kaj la movadon de preterpasantoj kaj aŭtoj sur la strato. Diskrete, ĝi silente aŭskultis la konversaciojn de birdoj kaj vendistoj de kokosa akvo.

Sed ĝi ne kalkulis pri la homa kruelaĵo. Ĉi-nokte ĝi estis viktimo de krima kaj kovarda incendio. La placo vekiĝis konsternita. Sur la planko, la cindroj de bruligitaj folioj parolis pri dolorlarmoj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 30/04/2018.

Vestimenta _ Vesto

Vestimenta


Corpo é roupa de viver

que se recebe ao nascer.

Milagre cotidiano -

trato dele com poesia:

pão que alimenta o sonho

e faz suportável o dia.


E nessa altura da vida,

venho dizer com orgulho

que ainda posso levar

meu corpo para passear,


Em horas plenas de luz,

quer na cidade ou no campo,

e dar-lhe então de beber

todo o mistério azul

dessas manhãs de outono.



Vesto


Korp’ estas vesto vivanta,

kiun oni denaske gajnas.

Jen ĉiutaga miraklo -

poezie pri ĝi mi zorgas:

pano, kiu nutras revon,

kaj igas tolerebla tagon.


En ĉi tiu punkt’ de’ l vivo,

fiere kaj ĝoje mi diras,

ke mi kapablas ankoraŭ

mian korpon promenigi,


Dum horoj plenaj de lumo,

ĉu en urb’ aŭ en kampar’,

mi deziras, ke ĝi trinku

la tutan misteron bluan

de ĉi matenoj aŭtunaj.


Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 27/04/2018.

Rios voadores _ Flugantaj riveroj

Rios voadores

De repente descobri

que estamos mergulhados

em um mundo invisível

de ondas de poesia;

que rios aéreos viajam

acima de nossas cabeças.

Rios de vapor de água,

nascidos no oceano,

alimentam a Amazônia,

que os devolve renovados:

sopro que acaricia,

esse circuito da vida.

Flugantaj riveroj

Subite mi malkovris,

ke ni estas mergitaj

en nevidebla mondo

de ondoj da poezio:

aeraj riveroj flugas

super niaj kapoj.

Riveroj el vapor’ akva,

naskitaj el oceano,

nutradas  Amazonion,

kiu ilin renovigas:

blovado, kiu karesas

tiun cirkviton de l’ vivo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/04/2018.