O quarto
Estou sentado em um barco azul, pairando sob um céu amarelo:
meu pequeno quarto. Ele me aquece e anseia pela volúpia amorosa da coberta escarlate. No entanto, a esperança, inutilmente verde, não abre a janela.
Duas cadeiras vazias conversam em voz baixa. As imagens
estão ansiosas para saltar das paredes e despedaçar-se na incerteza do chão.
Apenas o sábio espelho compreende a solidão dos travesseiros.
As horas me entediam como moscas. Quem sou eu? Um poeta louco,
cujos versos ninguém lê? Um pintor com um brilho incompreendido no olhar? Por
que estou aqui? Aonde eu vou? Termine minha história ...
Mi sidas en blua boato ŝvebanta sub flava ĉielo: jen mia eta dormoĉambro. Ĝi varmigas min, kaj sopiras la aman volupton de la skarlata kovrilo. Tamen espero ne malfermas la fenestron senutile verda.
Du malplenaj seĝoj interparolas silente. Bildoj avide emas eksalti de la muroj kaj disfrakasiĝi sur la malcerteco de la planko. Nur la saĝa spegulo komprenas la solecon de la kapkusenoj.
La horoj min enuigas, kiel muŝoj. Kiu mi estas? Ĉu freneza poeto, kies versojn neniu legas? Ĉu pentristo kun malkomprenita brilo en la okuloj? Kial mi estas ĉi tie? Kien mi iros? Finu vi mian rakonton...
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 14/08/2018.
