Luz _ Lumo

Luz

Prefiro beber

A ingenuidade das manhãs

Que não se importam

Com a renda amanhecida

Da minha pele.

E então despejam

Ouro em luz

Em cada ruga.

Assim de mim sou noiva,

Por mais que a noite 

Teime em roer meus sonhos.

Lumo

Mi preferas trinki

La naivajn matenojn,

Kiuj preteratentas

La maljunecan

Puntan haŭton.

Ĉar ili verŝas

Oran lumon

Sur la haŭtsulkojn.

Do mi estas tiel

De mi mem fianĉin’,

Kvankam la nokto

Insistadas ronĝi

Ĉiujn sonĝojn miajn.

Maria Nazaré de C. Laroca  

Juiz de Fora-Rio de Janeiro, 04/11/2013

Inocência _ Senkulpeco

Inocência

Eis que a infância

Surpreende-me

Em preto-e-branco

De fina organza.

E um doce mar

De eternidade

Invade-me

O ar em chamas.

Para a menina de dez anos,

A primeira comunhão

É certidão de santidade.

E o olhar ausente

Vislumbra estrelas

Onde o céu é verde

E um vento fácil

Beija-lhe os cabelos.

Senkulpeco

Jen l’ infanaĝo

Surprizanta min

Per delikata muslin’,

Nigra-blanke.   

Kaj dolĉa mar’

Farita el eternec’

Invadas aeron

Mian el flamoj.

Laŭ la dekjara knabin’,

La unua komuni’

Atestas sanktecon.

Kaj la fora rigard’  

Stelon videtas

Sur verda ĉielo

Kaj facila vento

Ŝiajn harojn kisas.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora - Rio, 04/11/2013.

Zumbis _ Zombioj

Estão eles todos mortos

Dentro da caixa de ossos:

Louco mistério móvel.

Estão eles todos cegos

Nessa procissão de egos

Devorados pelo século.

Estão eles todos surdos,

Todavia não são mudos

No abismo do absurdo.

Presa na algaravia

De furiosa desdita,

É grita que não agride.

Zombioj

Jen ili ĉiuj mortintoj

Ene de l’ skatol’ el  ostoj:

Freneza mister’ movebla.

Jen ili ĉiuj blindaj

En egoo-procesio

De l’ jarcento formanĝitaj.

Jen ili ĉiuj surdaj,

Sed ili ne estas mutaj

En l’ abism’ de absurd’.

Ene de galimati’

De furioza mizer’,

La kriego ne agresas.  

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 03/11/2013.

Gratidão _ Dankemo

Crônica do cotidiano

Caminhando devagar, eu subia a avenida com duas sacolas pesadas. De repente, um carro de luxo estaciona. Um garoto logo salta, olha para mim e pergunta com naturalidade:
- Posso ajudar?
- Não, obrigada! - sorri surpresa.
A mãe do menino cumprimentou-me com o olhar discreto e afagou a cabeça do filho.
Continuei a caminhada pensando nas sementes de gentileza que costumam brotar na primavera da vida.

 Ĉiutaga kroniko

Malrapide, mi marŝadis sur la avenuo kun du pezaj mansakoj. Subite, venis luksa aŭto kaj parkis apude. Knabo tuj saltas, min ekrigardas kaj demandas spontaneece:
- Ĉu mi povas vin helpi?
- Ne, dankon! - mi ridetis surprizite.
La patrino de  l' knabo salutis min per diskreta rigardo kaj karesis la kapon de la filo.
Mi plue marŝis pensante pri la semoj de afableco, kiuj fojfoje ekburĝonas dum la printempo de l' vivo.

Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora, 31/10/2013.

Mudanças _ Ŝanĝoj

Mudanças

Preciso tatuar hoje

O frescor dessa manhã

No deserto da minha pele.

Desejo mesmo

É a proposta sem medo

Das águas do rio

No circo da vida,

Porque meu pensamento

É só um saltimbanco

Na corda bamba

Da impermanência.

Ŝanĝoj

La freŝon de ĉi  maten’

Mi bezonas  tatui hodiaŭ

Sur la dezert’ de l’ haŭto.

Ja mi volas ververe

La  sentiman proponon

De l’ akvoj de l’ river’

En la cirko de l’ viv’.

Ĉar mia penso

Estas nur ĵonglist’

Sur la loza ŝnur’

De  l’ nerestad’.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 26/10/2013.

Soneto para Yvonne _ Soneto por Yvonne

Soneto para Yvonne

Nas telas do infinito, a trajetória

De Dona Yvonne do Amaral Pereira,

A bem-aventurada seareira,

Alma nobre, heroína silenciosa.



Padeceu nas voragens do pecado :

Foi Lígia; Ruth; Berthe de Sourmeville;

Andrea de Guzman; cigana Nina;

Leila... Yvonne: em labor sagrado.



Atinge, em devassando o invisível,

Sublimação, ressurreição e vida,

À luz consoladora do Evangelho.



E a música sublime das estrelas

Derrama sobre nós com amor e zelo,

Adornando de paz a nova era.

Soneto por Yvonne

Sur l’ ekranoj de l’ senfin’, jen la viv’

De Yvonne do Amaral Pereira,

La benata semisto feliĉega,

Anim’ nobla, silenta heroin’.


Ŝi suferis en l’abismoj de l’ peko :

Lígia; Ruth, Berthe de Sourmeville;

Andrea de Guzmán, ciganin’ Nina;

Lejla ... Yvonne: per labor’ ĉiela.


Esplorante nevideblon, ŝi trafas

Sublimadon, Reviviĝon kaj Vivon,

Sub la konsola lum’ de Evangeli’.


Kaj la muzikon subliman de l’ steloj

Ŝi verŝas super nin fervore, ame,

Per pac’ novan eraon ornamante.


Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 22/10/2013.

Pipa _ Kajto

Pipa

O meu infinito 

é feito de telhados

e suspiros sufocados.

Sim, sou tecido 

daquela infância

descalça ainda.

De papel de seda,

armado de orgulho

e varetas de bambu.

Minhas cores sobrevoam 

montanhas que me aplaudem 

o minueto com o vento.

A minha alegria

viaja na linha;

na outra ponta,

o mistério do menino.

Não vejo a hora 

de virar passarinho.

Kajto

Mia senfino faritas

de tegmentoj kaj

sufokitaj suspiroj.

Jes, mi teksitas

el tia infanaĝo

nudpieda ankoraŭ.

Silkpapere,

de fierec’ streĉita

kaj stangetoj.

Miaj koloroj superflugas

montojn kiuj aplaŭdas  

la menueton kun vento.

Mia ĝojo vojaĝas

sur la fadeno;

ĉe l’ alia ekstrem' jenas

la mister’ de l’ knabo.

Mi apenaŭ sukcesas

atendi  la birdiĝon.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 20/10/2013.