Non ducor, duco.
Dócil, na metrópole,
deixo-me conduzir
por São Paulo, cujo
lema trombeteia
com orgulho:
“Não sou
conduzido,
conduzo.”
Megacidade
de mil e uma
faces tantas,
que sequer espanta
o sossego dessa rua
onde moram árvores
e pessoas amáveis.
Então começo logo
uma amizade discreta
com o cãozinho Sol.
Pelos cor de mel,
doce olhar ingênuo
e uma lambida
de bom-dia,
antes de adormecer
assim de repente
sem pedir licença.
E ele sonha com uma sombra
num quintal, entre bananeiras,
de uma casinha qualquer
nas montanhas mineiras.
Simpleco
Volonte ĉe l’ metropol’
esti gvidata mi permesas
de San-Paŭlo, kies
devizo kun fier’ ekkrias:
"Mi ne kondukatas,
kondukas mi.”
Urbego de mil unu
multaj vizaĝoj,
ke nin eĉ ne mirigas
la kvieteco de ĉi strato,
kie vivas arboj
kaj afablaj homoj.
Do mi tuj ekamikiĝas,
per diskrete amikeco,
kun Suno, la hundeto.
Mielkolora hararo,
mildnaiva rigardo,
kaj leksaluto
antaŭ ol ekdormi
tiel
neatendite,
sen
peti permeson.
Kaj li sonĝas pri ombr’ nun
En korto, inter bananujoj,
de ia domet’ ĉe montar’
de l' ŝtato Minas-Ĵerajs'.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 17/03/2014.
