Rumo
O poeta carrega consigo
o peso de dezembros
que não passam, dezenas
de pássaros esquecidos.
Mas começa agora
a retirar dos ombros,
com cuidado, o feixe
de sonhos ressequidos,
para arrojá-los sem pena
na chama da alma desperta.
Nos olhos, leva apenas
a leveza
da alegria,
pois o futuro descansa
nas águas da esperança.
Direkto
La poeto kunportas
la pezon de decembroj,
kiuj ne pasas, dekojn
da forgesitaj birdoj.
Sed nun li komencas
el la la ŝultroj eltiri zorge
la faskon da velkintaj revoj,
por ilin forĵeti senpene
en la flamon de l’ anim’ vekita.
En la okuloj, li nur portas
la leĝeron de l’ ĝojo,
ĉar l’ estonto ripozas
sur l’ akvo de l’ espero .
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 06/12/2016.