Inverno _ Vintro

Inverno

A dor congelou o meu setembro

tão cor-de-rosa outrora...

Dias sem cor lamentam-se

e escorrem pela vidraça,

que me permite olhar

a praça, distante agora,

como um filme em preto-e-branco.

Mas o anjo da esperança,

pelas páginas do Evangelho,

em resposta a lágrimas e preces,

complacente cantou-nos aos ouvidos:

-Rejubila-te, querida!

Não tarda a primavera!

Vintro

La doloro frostigis

mian  septembron

iam tiel rozkoloran...  

Senkoloraj tagoj lamentas,

kaj fluas tra l’ fenestro,

kiu min rigardi permesas 

la nun malproksiman placon,

kiel nigra-blankan filmon.

Sed l’ anĝelo de l’ espero,

el la paĝoj de l’ Evangelio,

responde al larmoj kaj preĝoj,

indulgema kantis al oreloj niaj:

"Ĝojegu, karulino!"

Ne malfruos printempo!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/09/2018.

Morada _ Loĝejo

Morada

Habito um pequeno corpo

que tem um peso

e uma  medida  certa

para embarcar no tempo

e esculpir meu espaço no mundo.

Máquina que mantenho com cuidado

para funcionar sem erro;

lâmpada que acendo com prazer

para gerar felicidade.

Eu tenho um pequeno corpo

de água e sal, de sangue e sol;

litúrgica veste, fruto telúrico

que se descasca um dia

para adubar o útero da terra,

e  libertar-me para a Vida.

Loĝejo

Mi loĝas en  eta korpo,

kiu havas taŭgan pezon,      

kaj  konvenan mezuron  

por enŝipiĝi en tempo,

kaj skulpti mian spacon    

en ĉi tiu mondo.                 

Maŝin’, pri kiu mi zorgas  

cele al ties ĝusta rolo;

lamp’, kiun mi lumigas ĝue

por naski la fortunon.   

Mi havas etan korpon

el akv’ kaj sal’, el sang’ kaj sun’;

liturgia vest’, frukt’ tera,

kiu senŝeliĝos iam 

por la teruteron sterki,

kaj liberigi min al Vivo.   

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 19/08/2018. 

O quarto _ La ĉambro

O quarto   

                                                                

Estou sentado em um barco azul, pairando sob um céu amarelo: meu pequeno quarto. Ele me aquece e anseia pela volúpia amorosa da coberta escarlate. No entanto, a esperança, inutilmente verde, não abre a janela.

Duas cadeiras vazias conversam em voz baixa. As imagens estão ansiosas para saltar das paredes e despedaçar-se na incerteza do chão. Apenas o sábio espelho compreende a solidão dos travesseiros.

As horas me entediam como moscas. Quem sou eu? Um poeta louco, cujos versos ninguém lê? Um pintor com um brilho incompreendido no olhar? Por que estou aqui? Aonde eu vou? Termine minha história ...

La ĉambro

Mi sidas en blua boato ŝvebanta sub flava ĉielo: jen mia eta dormoĉambro. Ĝi varmigas min, kaj sopiras la aman volupton de la skarlata kovrilo. Tamen espero ne malfermas la fenestron senutile verda.

Du malplenaj seĝoj interparolas silente. Bildoj avide emas eksalti de la muroj kaj disfrakasiĝi sur la malcerteco de la planko. Nur la saĝa spegulo komprenas la solecon de la kapkusenoj.

La horoj min enuigas, kiel muŝoj. Kiu mi estas? Ĉu freneza poeto, kies versojn neniu legas? Ĉu pentristo kun malkomprenita brilo en la okuloj? Kial mi estas ĉi tie? Kien mi iros? Finu vi mian rakonton...

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 14/08/2018.

O morcego _ La vesperto

O morcego

Depois de séculos, o morcego volta a Coimbra.

Logo que ele entrou na universidade, um estranho sentimento apertou-lhe o coração. De repente começou a chorar de tristeza. Será que a amada biblioteca o reconheceria?

Creia-me, amável leitor, até mesmo fantasmas de morcegos sofrem por amor!

  
La vesperto

Post jarcentoj la vesperto revenas Koimbron. 

Tuj  kiam ĝi eniras en la universitaton, stranga sento ekpremis ĝian koron. Neatendite la okuloj malĝoje eklarmis. Ĉu la amata biblioteko rememorus ĝin? 

Kredu min, leganto aminda, eĉ fantomaj vespertoj spertas amsuferojn!

Maria Nazaré Laroca

103-a UK - Lisbono, la 1-a de aŭgusto 2018.

Simplicidade _ Simpleco

Simplicidade

O poeta pastoreia gotas de sol

nesta manhã de inverno,

e vai tangendo ideias rebeldes

à procura de sentimentos.

Então Deus o surpreende

na grandeza de minúsculas

florezinhas brancas

a bordar o pó  indiferente

da calçada esquecida.

Simpleco

La poeto paŝtas sungutojn

en ĉi vintra mateno,

kaj pelas ribelemajn ideojn

sentojn serĉantajn.

Tiam lin surprizas Dio

per la nobleco de etetaj

floretoj blankaj,

kiuj ornamas la polvon

indiferentan de l’ forlasita

trotuaro.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/06/2018.

Interlúdio _ Interludo

Interlúdio

Sopro de silêncio,

música de nuvem; 

aquieta-se a alma:

alegria plena.

Interludo

Blov’ el silent’,

nubmuziko;

anim’ ĝojplena

kvietiĝas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 19/06/2018.

Apressada _ Hastema

Apressada

Tenho mais pressa que o tempo. 

Ora (direis) que sandice!

Mas quero o ritmo do rio,   

que intrépido prossegue,

feliz, contornando as pedras

ilusórias do caminho.

E, nessa corrida vã,               

o relógio me ultrapassa...

Então refém do cansaço

de me atropelar, insana,

tento  fazer um poema;

todavia não consigo.

Hastema

Ja, mi hastas pli ol tempo.

Kia stultaĵ’! - oni diros.

Sed mi volas esti river’,                                    

kiu kuraĝe pluiras,

feliĉa, ĉirkaŭfluante

trompajn ŝtonojn de la vojo.

Kaj dum la vana kurado,

la horloĝo min transpasas...

Tiam ostaĝ’ de laceco

por irigi min, freneza,

mi provas verki poemon,

sed ankoraŭ mi fiaskas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 13/06/2018