Dia da Consciência Negra _ Tago de l’ Negra Konscienco

Dia da Consciência Negra

Lembrando Nietzsche, é desumano,

demasiado desumano

o homem que escraviza outro

humano desde a Pré-história

da humanidade insana.


A escravidão nos envergonha

e humilha o Brasil cordial.

Adianta pedir perdão?




Tago de l’ Negra Konscienco


Imite al Nietzsche, malhumanas,

tro malhumanas, sklaviganta homo

ekde l’ prahistoriaj tempoj

de la krudfreneza homaro.



Nin hontigas sklavig’, kaj ĝi

Brazilon fratan humiligas.

Ĉu kompensas pardonpeti?


Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 19/11/2017.

Pensamento _ Penso

Pensamento

É novembro e penso

que o estar-no-mundo

nem sempre é existir.

O sentido da vida

é a vida do sentido

que habita em nós,

nos sustenta e move.

Penso

Novembras kaj mi pensas,

ke l’estad’ en la mondo

ekziston  ne signifas.

La senco de  la  vivo

estas la viv’ de l’ senco,

kiu loĝas en ni,

nin subtenas  kaj movas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 15/11/2017.

Incompletude _ Nepleneco

Incompletude

Na mente de Deus embora, 

completa já seja eu, 

minha alma em construção 

rascunho se faz ainda, 

agora no tempo meu.

Rascunho de pedra e luz,

cotidiana inquietude,

constrói a paz  que persigo

na poesia da vida.

Nepleneco

Kvankam en la dia menso,

kompleta jam estas mi,

mia konstruata anim’

malnet’ ankoraŭ fariĝas

ja en mia nuna tempo.

Skizo el ŝtono kaj lumo,

ĉiutaga maltrankvil’,

konstruas  pacon serĉatan

ĉe l’ poezio de  l’ vivo.

Maria Nazaré Laroca

São Paulo, 15/10/2017.

São Francisco _ Sankta Francisko

São Francisco

Neste nosso mundo ególatra,

há lugar para a humildade?

Luz que é do húmus da terra,

grandeza do mar abaixo

do leito de todos os rios?

Então lembremos Francisco,

O poverello  de Assis.

Sankta Francisko

En la ĉi-egocentra mondo

ĉu  humileco vereblas?

Lumo, el la humo de l’ tero,

grandeco de l’ maro sub

la fluej’ de l’ riveroj?

Do ni memoru Franciskon,

La poverello el Asizo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 04/10/2017.

Thérèse de Lisieux

                                                                                (1873 -1897)

Thérèse de Lisieux

Há cento e vinte anos,

em 30 de setembro,

Thérèse de Lisieux,

nossa Santa Teresinha,

24 anos, tão menina,

foi morar no Céu.

Uma violeta de luz,

vestindo a majestosa

transcendência da rosa,

ensinou-nos a amar a Deus

nos pequenos nadas,

tecidos com o perfume

da sua simplicidade.

Ensina-nos também,

oh, anjo bem-aventurado,

a compreender e aceitar

nossa divina humanidade!


Thérèse de Lisieux

Antaŭ cent dudek jaroj,

la 30-an de septembro,

Thérèse de Lisieux,

nia Sankta Terezinjo,

24 - jara knabino,

transloĝiĝis  Ĉielen.

Violo el lumo,

portante la majestan

transcendecon de l’ rozo,

ŝi instruis l’ amon al Dio

per etaj neniaĵoj,

teksitaj per la parfumo

de sia simpleco.

Ho, anĝelo feliĉega,

ankaŭ al ni lernigu

kompreni kaj akcepti

nian homecon dian!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 30 /09/2017.

Aceitação _ Akceptado

Aceitação

Demorei a fazer as pazes comigo,

antes do apelo para  sair de cena...

Assim o espero!

Aprendi que a vida é divindade  

a se manifestar no tabernáculo

feito corpo,  em busca de luz.

E doce é a alegria de saber

que  habita em mim, como em você,

a divina centelha, herdeira amada,  

para a glória de Deus.

Akceptado

Mi malfrue paciĝis kun mi mem,

antaŭ ol la alvoko por la elsceniĝo...

Tiel mi tion esperas!

Mi lernis, ke vivo estas dieco,

kiu  estiĝas  en  tabernaklo

farita el korpo, lumon serĉante.

Kaj dolĉe estas la ĝojo scii,

ke loĝas en mi, kiel en vi,

la difajrero, heredant’ amata,

por la dia gloro.   

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 28/09/2017.

Na primavera _ Printempe

Na primavera

                                                                                 

                                                                               http://www.releituras.com/cmeireles_primavera.asp

Após beber da sinfonia

majestosa de Cecília,

em louvor à primavera,

ao silêncio então me entrego.

Devagar eu me aquieto

à beira dos sonhos idos,

só para ouvir o pulsar

da minha impermanência

(como flores renascentes)

no rio desse inverno

peregrino que não passa.

Printempe

Post trinkad' el simfonio

majesta de Cecília,

en laŭdo al printempo,

silentas mi senpene.

Malrapide mi kvietiĝas

ĉe l’ rand’ de l' pasintaj sonĝoj,

nur por aŭdi la pulsadon

de l’ efemereco mia

(kiel renaskiĝantaj floroj)

en la rivero de l’ vintro

pilgrimanta, kiu ne pasas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/09/2017.