Elegia
O Rio Doce, de luto,
lentamente arrasta
o próprio cadáver insepulto
de lama perversa
para vomitar no oceano
indignação e tristeza.
O funeral de um rio, porém,
não cabe neste
arremedo de poema;
mas ao menos podemos
acender palavras de sonhos
e esperança à margem
de cada verso.
Elegio
La Rivero
Dolĉa funebras,
kaj malrapide trenas
la nesepultan kadavron mem
el perversa koto
vomante en oceanon
koleron kaj malĝojon.
La funebraĵo de l’ rivero, tamen,
ne taŭgas por ĉi tiu ŝajna poemo;
sed almenaŭ ni povas
eklumigi vortojn el revoj
kaj espero surborde de ĉiu verso.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 25/11/2015.
4 comentários:
La bela poemo esprimas bone la malghojon de sentema Poeto fronte al la kruela homa neglekto pri la naturo.
Bela poemo! Kia malĝojo!!!
Sed mi deziras al ĉiuj Fidon, Amon kaj Esperon!!!
Ploriga via funebra poemo, Nazaré, sed gutas super ĝi, iom da espero...
Kiu scias?
Funebras/trenas, nesepultan kadavron/el funebra koto, en oceanon/coleron kaj malĝojon, eklumigi vortojn el revoj/surborde de ĉiu verso. Nur la Poezio mem de lerta Poeto el la kruda koto produktas la miraklon de l'animo (portugale, crueza da lama e milagre da alma).
Postar um comentário