Crônica junina
Traço versos tão singelos
quanto a cena interiorana:
no dia 13 de junho,
a imagem de Santo Antônio,
da cidade o padroeiro,
vem para fora da igreja
ao encontro dos fiéis,
que lhe vêm beijar os pés
ou entregar-lhe recados,
súplicas de matrimônio,
votos de agradecimento
pelas graças alcançadas.
E o bom santo anfitrião
sorri apesar do frio,
aquecido pelo afeto,
na festa dos corações.
Junia kroniko
Mi versas tiel naive,
kiel la sceno provinca:
en la 13-a junie,
la statu' de Sankta Anton'
de la urbo la patron'
elvenas el la preĝejo
por akcepti fidelulojn,
kiuj kisas la piedojn
aŭ donas al ĝi mesaĝojn,
petegojn por geedzeco,
ankaŭ dankajn bondezirojn
pro la gracoj ricevitaj.
Kaj la bona gastiganto
ridetas malgraŭ la frosto,
varmigita de la amo
en la festo de la koroj.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 12/06/2016.
6 comentários:
La poemo bele spegulas la naivan fidon de la popolo. Rafinita simpleco
É que o nosso povo é tão singular, que até Santo Antonio, nascido e criado além-mar, tornou-se brasileiro e bom de prosa...
Bela omaĝo! Sankta Antono, dankas al vi kara amikino Nazaré.
Ĉi vi alportas la beleco de l'simpleco...
Temo de nia popola kulturo majstre tuŝita.
Temo de nia popola kulturo majstre tuŝita.
Postar um comentário