Pausa
Pássaro ferido, meu
ombro
ainda sonha que suporta o mundo,
para espanto dos deuses
e titãs.
E, assim, ledo descansa
o segredo de guardar um fardo
que, cada vez mais leve, se esvazia:
a magia de envelhecer
sem pressa
sob o jugo sereno da Poesia.
Paŭzo
Birdo vundita, mia ŝultro
ankoraŭ mondon subteni revas,
malgraŭ miro de l’ dioj kaj titanoj.
Kaj tiel gaje ripozas
ŝarĝon gardi la sekreto,
kiu pli kaj pli malpeze malpleniĝas:
la magio senhaste maljuniĝi
sub la serena jugo de l’ Poezio.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 16/08/2016.
5 comentários:
Bele! La kompanio de Poezio mildigas kaj glatigas la vivovojon en iu ajn etapo. Kun ghi, ankorau eblas la mondon subteni sur la shultro. La Poeto vivas per la forto de la poemo.
Bela maneira de sublimar a dor, minha amiga querida!
Deus nos abençoa de várias maneiras, a sua foi através da Poesia.
Dia virá que poemas serão utilizados como bálsamo e bandagem aos corações feridos.
Obrigada, viu?
Gigantigxas Poezio kiam sia temo estas la Poezio mem. Dialoge kun si mem kaj kun Poezio, la poeto konstatas, ke la ŝultro ne plu tiom pezas. Belegas la 'interteksta' dialogo.
Como seria bom se todos tivessem essa capacidade: Envelhecer serenamente, transformando tudo em poesia. Um grande beijo !
Mi nur sentas, ne komentas. Nur poetoj kapablas komentarii tiaj poemoj...
Postar um comentário