Última hora
No exílio da alma,
um rio de vozes
serpenteia
em busca de mim.
E na teia do silêncio
pulsa a pedra adormecida
à espera do Sol.
De vez em quando,
amanheço diamante;
de vez em quando,
uma voz escorre e molha
minha palavra indomada...
Difícil voltar para
Casa.
Lasthore
En l'animekzilo,
rivero el voĉoj
serĉante min
serpentumas.
Kaj en la teksaĵo
de l’ silento
dormanta ŝtono
pulsas atende al Sun'.
De tempo al tempo,
mi diamantas matene;
de tempo al tempo,
gutas
voĉo kaj surverŝas
mian
nedresitan parolon…
Malfacilas reveni al
Hejmo.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 05/08/2016.
9 comentários:
Kia belega poemo!
Aparte min kortushas la versoj:
"de tempo al tempo
mi diamantas matene".
Vi estas nia Esperanta Adélia Prado!
'Difícil voltar pra Casa."
Aqui nesse verso, minha poeta querida, você descreve com maestria sutil, a fraqueza de todos nós, que embora herdeiros do mesmo Pai, insistimos no papel do filho pródigo.
Maleble ne alstarigi tiun perlon: "de tempo al tempo/ mi diamantas matene". Belegas ambau lingve tiu poemo. Brile!
... elstarigi - tion mi celis.
... elstarigi - tion mi celis.
Fajnaj versoj!
Kiel kutime, mirinda inspiro!
Gratulon!
Muito belo!
Poema signifoplena por vi kaj signifoplena por ni, kiuj ĝin legas !
Mirinda kreĵo !
Postar um comentário