Ausência
No silêncio da pele,
grita a ausência
do frescor do tempo.
Décadas desfilam
no luar deserto
que ora penetra
os quartos vazios.
Imóveis as cadeiras
da sala de jantar.
Inutilidades!
Somente os pés
arrastam a vida
e a dor das horas
que não passam.Foresto
En la haŭtosilento
krias la foresto
de l’ freŝeco de l’ tempo.
Paradas jardekoj
tra l’ dezerta lunlumo,
kiu penetras nun
la ĉambrojn malplenajn.
Senmovaj seĝoj
de l’ manĝoĉambro.
Tute senutilaj!
Nur piedoj
la vivon trenas,
kaj la doloron
de la horoj,
kiuj ne pasas.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 14/02/2017.
9 comentários:
Emociiga lamento de amema Poeto fronte al soleco. Homa kunvivado estus tio, kio donus sencon al la malrapide pasantaj horoj.
Belega poemo!
Gratulon kaj dankon, karulino.
Mi konsentas kun opinio de Maria Ramos!
Lindo o poema, tanto em português em Esperanto. Parabéns, Maria de Nazaré Laro
Sinsekvoj de tempopaso, perdita vivanteco, hejma soleco, haŭta sekeco. Spite tion, reviviĝo de rafinita poezio. Vivo aliigas nin, aliiĝas. Brile.
Dankon Karulino! Mi ne skribas bone sed bone sentas.
Nia vojirado, almenaŭ en tiu ĉi planedo, ŝajnas esti tia. Nia laboro ...? lerni piediri sola, ĉar dum ni estas sur la vojo, estas permesate al neniu marŝi kune kun ni.
Mi gratulas vin, Ná ! Via poemo trafas rekte la sentojn de tiu, kiu spertas tiun solecon!
Korkisojn al vi, Mikino !
Denso, doloroso e visceral seu poema, minha amiga...
Traz à alma antiga, notas solitárias de um violino cigano, que fere a noite escura e chora e lamenta, mas ainda guarda uma esperança remota de ser ouvido por quem ama.
Postar um comentário