Fugacidade
O sol de abril
abriu um sorriso
fulvo no meu corpo,
em desacordo agora
com os sonhos de
outrora.
As dores traçam o
peso
do tempo nos meus
ossos;
e caminho mais
devagar,
embora as árvores
continuem
a falar de flores e
passarinhos.
O tempo não passa na
praça:
passado e futuro presentes
sempre.
Só eu que passo.
Efemero
L’
aprila suno orflave
ekridetis
sur mia korpo,
kiu
malkonsentas nun
kun
la pasintaj revoj.
Doloroj
strekas la pezon
de
l’ tempo sur la ostoj;
kaj
mi pli lante paŝas
malgraŭ
l’arboj, kiuj ade
parolas
pri floroj kaj birdetoj.
La
tempo ne pasas en la placo:
estinto
kaj estonto ĉiam nunas.
Estas
nur mi, kiu pasas.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de fora 03/04/2017.
3 comentários:
Ankaŭ la pasado de la tempo estas profunda instruo de la vivo. Kaj la Poeto kaptis tion el la aprila suno kaj transformis ĝin en belajn metaforojn. Kaj per trafaj, belsonaj vortaranĝoj! Se oni legas la poemon voĉe, ĝi sonas muzike!
Ĉu mistere ĉu kontraudire la vivo enigmas. Jen la bela mesaĝo de la lasta strofo. Bele.
Mirinda poemo, kara Nazaré!
Postar um comentário