Limites
Chega
um tempo
em
que a primavera
se
veste de outono,
e
prefere silêncios
tecidos
de lembranças
de
verões à beira-mar.
O poeta então se acalma,
o coração se aquieta:
ainda restam arestas
na brisa que sonha
nos jardins da alma.
Limoj
Jen tempo venas,
en
kiu printempo
sin
vestas kiel aŭtuno,
kaj
preferas silentojn
plektitajn
el memoroj
pri
someroj apud la maro.
Tiam
sereniĝas poeto,
la
koro kvietiĝas:
ankoraŭ
eĝoj restas
en
la revanta brizo
ĉe
l’ animĝardenoj.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 02/11/2018.
4 comentários:
Lindo, de uma extraordinária sensibilidade. Você faz com que descubramos por trás daquilo que vemos com trivialidade , a poesia.
Gratulon, amikino!
Mi tradukas tiun belegan poemon kiel maturigxo de via animo, kiu ellernis resti, ne sola, tamen je via kompanio.
"... restantaj eĝoj en la la ĝardeno de la animo" estas perfekta metaforo. La homo neniam estas plene farita, ĉiam restas io polurenda. Sed tio ne malhelpas, ke Poeto sereneĝu pro la forto de Poezio.
Lindos, poema e ilustração! "ainda restam arestas na brisa" é um ótimo verso. Parabéns, Nazaré.
Postar um comentário