Meditação
Verão molhado
em minha cidade.
Jovem tempestade
de janeiro, em fúria,
é pura audácia
a inundar a tarde
perplexa.
Mas minh’alma refugia-se
no outono de sonhos
maduros e livres.
O olhar perdido
na vidraça não revela
a felicidade secreta
de simplesmente existir.
Primedito
Somer’ malseka
en la urbo.
Januara tempest’ juna
furiozas, kiel aŭtenta
aŭdaco inundanta
posttagmezon
perpleksan.
Sed l’anim’ rifuĝas
en aŭtuno de revoj
maturaj kaj liberaj.
La perdita rigardo
trafenestre ne malkaŝas
la sekretan feliĉon,
ke mi simple ekzistas.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora,
09/01/2020.
6 comentários:
Mirínde bela! La imagoj kvazau filme montrighas surla ekrano de mia menso! Gratulon!
Jes, mirinda. Vi denove trafis la sentemajn animojn apud vi....
Brile. Naturo estas samtempe triobla evento: interna, ekstera, poezia.
Kiu estas mi por komentarii tiun konkretan vizion de la nekonkretan mondon?
La poeto serene kontemplas la mondon, la vivon, kaj transcendas. Versoj kun la ghusta mezuro de medito. Oni povas auskulti la mildan spiron de inspiro...
Alĥemio, jen kio mi povas diri pri via poemo, karino mia!
Vi sukcesis trovi kaj montri la "Filozofian Ŝtonon".
Gratulon!
Postar um comentário