Eternidade
É falsa da morte a astúcia:
metáfora que flutua
entre palco e camarim.
Ulisses desce aos
infernos,
com mortos amados fala
e Hamlet também conversa
com o fantasma do pai.
Morremos em cena assim:
depois de acabada a
peça,
levantamo-nos sem pressa
para os aplausos ou vaias.
E então o poeta inquire
(perplexa filosofia!):
por que temos de morrer
para poder aprender
que estamos sempre
vivos?
Eterneco
La ruzec’ de l’ mort’ malveras,
metaforo kiu flosas
tra scenej’ kaj buduar’.
Post la teatraĵo-fin’,
sur la podio mortinte
ni stariĝas malrapide
por l' aplaŭdoj aŭ mokfajfoj...
Odise’ iras Hadesen,
kaj alparolas mortintojn
ankaŭ parolas Hamleto
kun la fantomo de l’
patro.
Demandas do la poet’:
(perpleksa filozofio!)
kial oni devas morti
por ke finfine komprenu
ke ĉiuj ni vivas ĉiam?
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 17 / 01 /2014.
