Roteiro
Caminhar de manhã na
praça ao lado do condomínio onde moro é como fazer parte do cenário de um filme
que muda a cada instante. E cada vez mais me deixo envolver por esse
pertencimento.
O cheiro doce do abacaxi
à mostra na feirinha mistura-se ao silêncio das árvores que abraçam a algazarra
dos passarinhos.
Na sombra do quiosque,
um homem vende água de coco e a sensação de férias à beira-mar.
Crianças brincam com
cães que correm enlouquecidos de alegria; pessoas caminham apressadas (outras
correm) e não reparam no azul
intenso dessa manhã de primavera.
A cada passo, meu olhar
recorta uma emoção nova. Hoje me comoveu a cena de um jovem pai compenetrado, dando
mamadeira ao bebê faminto. Mas nada se
compara à ternura que senti ao ver um cão puxando as rodinhas atadas às patas
traseiras, sob os cuidados atentos da dona.
Scenaro
La matena piedirado sur
la placo apud la apartamentaro tie, kie mi loĝas ŝajnas aparteni al la scenejo de filmo, kiu ŝanĝiĝas ĉiumomente.
Kaj pli kaj pli mi permesas al mi tian apartenon.
La dolĉa odoro de
ananaso ĉe foireto miksiĝas kun la silento de l’ arboj, kiuj brakumas la
bruegon de birdaro.
Sub la ombro de kiosko,
viro vendas kokosan akvon kaj la impreson
de ferioj ĉe marbordo.
Infanoj ludas kun
hundoj, kiuj gaje kuras freneze; homoj marŝas haste (iuj kuras) kaj ili ne
rimarkas la intensan bluon de la printempa mateno.
Je ĉiu paŝo, mia rigardo eltranĉas novan emocion. Hodiaŭ kortuŝis min la sceno de juna patro serioze
nutranta per suĉbotelo la malsatan bebon.
Tamen nenio estas pli
emocia ol la hundo trenanta radetojn ligitajn al ĝiaj malantaŭaj kruroj sub la
atenta zorgo de la mastrino.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 23/09/2014.
