Despertar _ Vekiĝo

Despertar

No meu universo inacabado,

Deus é o sol interno

que me acende a alma

a vagar ainda

pelas nuvens cinza da ilusão.

Mas, então, aos poucos,

com as gotas desse Amor,

vou plasmando em luz

a gratidão pelo privilégio

de ser Sua criatura.

Vekiĝo

En mia nefinita universo,

Dio estas la interna suno,

kiu lumigas l' animon

ankoraŭ vagantan 

tra la grizaj nuboj el iluzio.

Sed tiam, laŭgrade,

per lumgutoj de Amo tia,

mi ade muldas plu

dankemon pro l' privilegio

esti  kreito dia.

Maria Nazaré Laroca

Rio de Janeiro /Juiz de Fora, 16/05/2015.

Dança _ Danco

As  árvores da praça se erguem  na ponta dos pés, em devoção ao infinito. Mas destaca-se uma, estendida na relva com graça, como uma bailarina, a receber os aplausos azuis do sol de maio.

Ela foi tombando devagarinho ao compasso do tempo. Em aparente repouso, trabalha ainda. Na primavera, enfeita-se de flores cor de rosa e, com doçura, recebe os namorados e a alegria das crianças.   

Danco

La arboj de la placo staras piedpinte, sindoneme al la senfino. Sed jen unu el ili, kiu distingiĝas gracie kuŝante sur la herbo, kiel dancisto por ricevi la bluajn aplaŭdojn de la maja suno.

Ŝi ade kaj lante renversiĝis laŭ la takto de l' tempo. En ŝajna ripozo, ĝi ankoraŭ laboras. Printempe sin ornamas ĝi per rozkoloraj floroj, kaj dolĉe akceptas la amindumantojn kaj la ĝojon de l' infanoj.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 12 /05/2015.

Sintonia _ Agordo

Sintonia

E o sabiá caminha com leveza

na grama do jardim;

olha para um lado, ora para o outro;

de repente olha para mim,

e meu tempo  se eterniza!

Agordo

Kaj  turdo marŝas malpeze

sur la  herbo de l’ ĝardeno;

jen ĝi rigardas flanken, jen alien;

subite ĝi ekvidas min,

kaj mia tempo  eterniĝas!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora 09/05/2015.

Miserēre, miserēre!

O que fizemos de ti, Mãe Terra?

Estorcegam-te as entranhas,

semeando escombros.

A Natureza pranteia

os filhos perdidos no caos.

Esboroam-se séculos

de civilização e cultura.

Bradam tornados em fúria,

vomitam  vulcões em delírio.

Inundações, naufrágios...

A morte espreita as veias

exaustas do planeta.

Miserēre, miserēre!

Misericórdia, Senhor!

Kion ni faris el vi, Patrino Tero?

Tordiĝas viaj intestoj

kaj semiĝas  ruinoj.

Naturo funebras

la gefilojn perditajn en la kaoso.

Disfalas jarcentoj

el civilazaci’ kaj kultur’.

Kriegas furie  uraganoj,

Delire vomas vulkanoj.

Inundoj, ŝipdronoj...

La morto gvatas la vejnojn

elĉerpitajn de l’ planedo.

Miserēre, miserēre!

Mizerikordon, Sinjoro!

Juiz de Fora, 08/05/2015.

Maria Nazaré Laroca

Outono _ Aŭtuno

Outono

Pelas veredas de maio,

gritam desejos de pássaro,

nostalgia de asas

nos jardins dessa lua

cheia de luz e fantasia.

Pelas veredas de maio,

desmaiam  lírios, jazem

folhas secas nos sonhos

de mais um  outono.

Aŭtuno

Tra la  padoj de majo

krias deziroj de birdo,

nostalgio pro flugiloj

en la ĝardenoj de l’ luno

plena je lum’ kaj fantazi’.

Tra la  padoj de majo

svenas lilioj, kuŝas

sekaj folioj sur sonĝoj

de  unu plia aŭtuno.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 02/05/ 2015.

Percepção _ Percepto

Percepção 

Minúsculo grão de luz
na poeira do tempo,
entrei na Vida
com uma bagagem apenas:
a infinita liberdade
de construir meu destino.

E devorei milênios 
com as armas
da ignorância 
E da insensatez...

Hoje, no entanto, cultivo
sonhos e versos
no oceano secreto
que habita o jardim
dentro de mim.
Minha viagem é sem fim...


Percepto

Minuskla grajno el lumo
en la polvo de l' tempo,
mi eniris en la sinon de l' Vivo
kun ununura bagaĝo:
la senfina libereco
konstrui mian destinon.

Kaj mi formanĝis jarmilojn
per armiloj de nescio
kaj malsaĝeco.

Hodiaŭ tamen
mi kultivas revojn kaj versojn
en la sekreta oceano,
kiu loĝas en la ĝardeno
ene de mi.
Mia vojaĝo senfinas...

Maria Nazaré Laroca
Cabo Frio, 21 / 04 / 2015

Silêncio _ Silento

Silêncio

De que cor é  esta alma inquieta?

Os meus olhos colhem o silêncio

lilás das violetas que sonham  nas janelas.

Mas lá fora a cidade devora

os ruídos apressados.

E o domingo de outono

se esvai em  sons  de chuva.

O pensamento então dança

em ruidosa procela...

E somente a música, um prelúdio,

de Bach ou Villa-Lobos talvez,

para fazer calar-me  a mente tagarela.

Silento

Kia estas la koloro  de ĉi malkvieta animo?

La okuloj rikoltas la purpuran silenton

de l’ violoj, kiuj sonĝas surfenestre.

Sed la urbo ekstere

voras hastemajn bruojn.

Kaj la dimanĉo aŭtuna

svenas en sonoj el pluvo.

Tiam la penso dancas

en  ventego brua ...

Nur  muziko, preludo,

eble de Bach aŭ Vila-Lobos, mian

menson babileman silentigos.

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/03/2015.