Limites _ Limoj

Limites

Chega um tempo

em que a primavera

se veste de outono,

e prefere silêncios

tecidos de lembranças

de verões à beira-mar.

O poeta então se acalma,
o coração se aquieta:
ainda restam arestas
na brisa que sonha
nos jardins da alma.

Limoj

Jen tempo venas,

en kiu printempo

sin vestas kiel  aŭtuno,

kaj preferas silentojn

plektitajn el memoroj

pri someroj apud la maro.

Tiam  sereniĝas poeto,

la koro kvietiĝas:

ankoraŭ eĝoj restas

en la revanta brizo

ĉe l’ animĝardenoj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 02/11/2018.

Sentimentos _ Sentoj

 "Kien iras niaj silentoj, kiam ni ne diras tion, kion ni sentas”?

Sentimentos

Em solidão, agoniza

o silêncio amordaçado,

enquanto  o mundo naufraga

em estridente algaravia.

Só Deus nos fala em silêncio

audível para todos nós;

no entanto ninguém consegue

escutar  a Sua Voz.

Sentoj

En soleco agonias

la silento buŝoŝtopita,

dum dronadas la mondo

en strida galimatio.

Nur Dio en silento

aŭdebla nin alparolas;

tamen neniu sukcesas

aŭskulti  la Dian Voĉon.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 17/10/2018.

MG  - Brazilo

Rapsodio

Rapsodio                                      

Kvinjara knabino        

feliĉon balancas    

sur ŝnuro ligita

al du arbaj branĉoj.

Sed ŝi ne suspektas

pri nepra ŝnurego:

kvindekjara ino,  

pont’ super abismo.

La knabino feliĉas      

pro la momento pura;

tamen ŝi malkonfidas

al l’ abismo el plumoj.

Kaj ŝi teksas kaj malteksas      

la silkon de l’ temprivero,  

kiu eterne revenas...

La virino kvindekjara

la vivspegulon transiras,

kaj kun kaos’ dialogas.

Sed ŝi nur sukcesas trinki 

de l’ tago l’ okulon bluan, 

sub  la printempa suno... 

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 09/10/2018 
         MG Brazilo

Fiat lux! _ Estu lumo!

“Assim resplandeça a vossa luz.”(Mateus 5:16)  

Fiat lux!  

Herdeiros da Luz,

eis-nos, porém, felizes  

a dançar no escuro

da nossa imaturidade.

Somos gulosos da sombra

vaidosa dos aplausos,

a alimentar a fama

que nos engana e passa.

Carece iluminar-se

a alma entorpecida,

enquanto é tempo, pois

só a luz é incorruptível!

"Tiel same via lumo lumu.” (Mateo: 5:16)

Estu lumo!

Heredantoj de l’ Lumo,

jen ni  feliĉaj, tamen,

dancantaj en la mallumo

de nia malsaĝeco.

Ni avidas je l’ ombro

vanta de l’ aplaŭdoj

nutranta la  famon,

kiu nin trompas,

kaj forpasas.

Lumiĝi bezonas

la senmova animo,

dum estas tempo:

ĉar nur la lumo

ne korupteblas!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 20/09/2018.

Inverno _ Vintro

Inverno

A dor congelou o meu setembro

tão cor-de-rosa outrora...

Dias sem cor lamentam-se

e escorrem pela vidraça,

que me permite olhar

a praça, distante agora,

como um filme em preto-e-branco.

Mas o anjo da esperança,

pelas páginas do Evangelho,

em resposta a lágrimas e preces,

complacente cantou-nos aos ouvidos:

-Rejubila-te, querida!

Não tarda a primavera!

Vintro

La doloro frostigis

mian  septembron

iam tiel rozkoloran...  

Senkoloraj tagoj lamentas,

kaj fluas tra l’ fenestro,

kiu min rigardi permesas 

la nun malproksiman placon,

kiel nigra-blankan filmon.

Sed l’ anĝelo de l’ espero,

el la paĝoj de l’ Evangelio,

responde al larmoj kaj preĝoj,

indulgema kantis al oreloj niaj:

"Ĝojegu, karulino!"

Ne malfruos printempo!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/09/2018.

Morada _ Loĝejo

Morada

Habito um pequeno corpo

que tem um peso

e uma  medida  certa

para embarcar no tempo

e esculpir meu espaço no mundo.

Máquina que mantenho com cuidado

para funcionar sem erro;

lâmpada que acendo com prazer

para gerar felicidade.

Eu tenho um pequeno corpo

de água e sal, de sangue e sol;

litúrgica veste, fruto telúrico

que se descasca um dia

para adubar o útero da terra,

e  libertar-me para a Vida.

Loĝejo

Mi loĝas en  eta korpo,

kiu havas taŭgan pezon,      

kaj  konvenan mezuron  

por enŝipiĝi en tempo,

kaj skulpti mian spacon    

en ĉi tiu mondo.                 

Maŝin’, pri kiu mi zorgas  

cele al ties ĝusta rolo;

lamp’, kiun mi lumigas ĝue

por naski la fortunon.   

Mi havas etan korpon

el akv’ kaj sal’, el sang’ kaj sun’;

liturgia vest’, frukt’ tera,

kiu senŝeliĝos iam 

por la teruteron sterki,

kaj liberigi min al Vivo.   

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 19/08/2018. 

O quarto _ La ĉambro

O quarto   

                                                                

Estou sentado em um barco azul, pairando sob um céu amarelo: meu pequeno quarto. Ele me aquece e anseia pela volúpia amorosa da coberta escarlate. No entanto, a esperança, inutilmente verde, não abre a janela.

Duas cadeiras vazias conversam em voz baixa. As imagens estão ansiosas para saltar das paredes e despedaçar-se na incerteza do chão. Apenas o sábio espelho compreende a solidão dos travesseiros.

As horas me entediam como moscas. Quem sou eu? Um poeta louco, cujos versos ninguém lê? Um pintor com um brilho incompreendido no olhar? Por que estou aqui? Aonde eu vou? Termine minha história ...

La ĉambro

Mi sidas en blua boato ŝvebanta sub flava ĉielo: jen mia eta dormoĉambro. Ĝi varmigas min, kaj sopiras la aman volupton de la skarlata kovrilo. Tamen espero ne malfermas la fenestron senutile verda.

Du malplenaj seĝoj interparolas silente. Bildoj avide emas eksalti de la muroj kaj disfrakasiĝi sur la malcerteco de la planko. Nur la saĝa spegulo komprenas la solecon de la kapkusenoj.

La horoj min enuigas, kiel muŝoj. Kiu mi estas? Ĉu freneza poeto, kies versojn neniu legas? Ĉu pentristo kun malkomprenita brilo en la okuloj? Kial mi estas ĉi tie? Kien mi iros? Finu vi mian rakonton...

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 14/08/2018.