Utopia
O poeta continua
a acalentar a pedra nua
da existência inquieta,
até sangrar o silêncio
de futuros estúpidos
que devoram lírios.
Mas a pedra é rio
que desliza lesto
no universo: alma
da indispensável
utopia.
Utopio
Poeto daŭre nutras
la ŝtonon nudan
de malkvieta ekzisto,
ĝis sangu silent’
de stultaj estontoj
kiuj liliojn voras.
Sed la ŝton’ riveras
kaj pluglitas lerte
tra l’ univers’: animo
de l' utopi' necesa.
Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora, 23/09/2013.