Homem _ Homo

Homem

Um sábio disse:

Deus começa

onde termina

o infinito.

E esse Amor te ama

antes de existires;

e te conhece anjo

antes de tu seres

centelha de vida.

 Homo

Saĝulo diris:

komenciĝas Dio,

kie finiĝas

l’infinito.

Kaj  l’ Amo vin amas,

antaŭ ol via ekzisto;

Ĝi vidas vin anĝelo,

antaŭ ol via ekesto

kiel fajrero de vivo. 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 04/12/2015.

Em Deus _ En Dio

Em Deus

Nos jardins (ou desertos)

da alma,

as vozes do sentir

ideias plasmam

que a mente irradia

em toda parte.

E a usina mental,

espelho da vida,

os desejos refletem

de luz (ou perdição),

em sintonia

com o universo

das imagens afins.

En Dio

En la ĝardenoj (aŭ dezertoj)

de l' animo,

la voĉoj de l' sento

ideojn modlas,

kiujn la menso 

ĉien radias.

Kaj la mensa uzino,

spegulo de l' vivo,

reflektas la dezirojn

el lumo (aŭ detruo)

je agordo

kun l' universo

de bildoj similaj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 1°/12/2015.

Elegia _ Elegio

Elegia

O Rio Doce, de luto,

lentamente  arrasta

o próprio cadáver insepulto

de lama perversa

para vomitar no oceano

indignação e tristeza.

O funeral de um rio, porém,

não cabe neste

arremedo de poema;

mas ao menos podemos

acender palavras de sonhos

e esperança à margem

de cada verso.

 Elegio

La Rivero Dolĉa funebras,

kaj malrapide  trenas

la nesepultan kadavron mem

el perversa koto

vomante en  oceanon

koleron kaj malĝojon.

La funebraĵo de l’ rivero, tamen,

ne taŭgas  por ĉi tiu ŝajna poemo;

sed almenaŭ ni povas

eklumigi vortojn el revoj

kaj espero surborde de ĉiu verso. 

                                                          

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 25/11/2015.

Existir _ Ekzisti

Existir

As almas voam

num chão de pássaros;

mas a solidão

de cada pessoa

é incomunicável.

Ekzisti

Animoj flugas

sur birda grundo;

sed la soleco

de ĉiu persono

ne komunikeblas.

Maria Nazaré Laroca 

Juiz de Fora, 04/11/2015.

Ausências _ Forestoj

Ausências

No festim da noite,

estrelas bêbadas 

de amavios

tecem delírios 

de violinos e flautas.

E o poeta se atavia

de palavras vazias;

o poema é cotovia

silenciosa

de ausências.

Forestoj

La noktan festenon,

steloj ebriaj

pro sorĉaĵoj

teksas delirojn

el flutoj kaj violonoj.

Kaj poeto sin ornamas

per vortoj malplenaj;

poemo estas silenta

alaŭdo

el forestoj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 24/10/2015.

SONĜO

SILENTO