Joia rara

A Domingos Montagner

O retrato falado de um homem de bem se agiganta e aprimora-se a cada homenagem dos amigos e colegas de trabalho: alegria de viver, entusiasmo, simplicidade, generosidade, doçura, gentileza, integridade de alma, coragem...

Admirável seu último gesto quixotesco ao poupar a dama que desesperadamente tentava resgatá-lo dos braços do velho Chico...

Reaprendi com você, Domingos Montagner, que não importam os títulos e honrarias que inflam o ego e provocam admiração invejosa... O que importa é o sentimento: o amor que você plantou na memória do coração das pessoas.

Que brilhe sua luz nos picadeiros do Céu! 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 17/09/2016.

                                                                                               

Acalanto _ Lulkanto

Acalanto

Pai nosso, e não apenas meu,

em que  tesouro incerto

ficou meu coração, Senhor?

- Reclama a alma inquieta.

Cega fonte de luz e trevas,

não aprendi a florescer

no  jardim do Teu amor.

Mas graças a Ti,  Senhor

da vida, descobri agora  

a Tua esperança silenciosa.

Lulkanto

Patro nia, ne nur mia,

en  kiu trezor’ necerta

mia kor’ restis,  Sinjor’?

- Maltrankvila anim’ plendas.

Blinda fonto de lum’ kaj tenebr’,

mi ne lernis flornaskiĝi

en la ĝarden’ de amo Via.

Sed danke al Vi, Sinjoro

de l’ vivo, mi nun eltrovis  

Vian silentan esperon.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 10/09/2016.

                   

Exposição _ Ekspozicio

  

Exposição

O perfume silencioso

das orquídeas, joias

expostas, faz vibrar

a melodia do hálito

divino que nos move.

Ekspozicio

La silenta parfumo

de l’ orkideoj,

montrataj juveloj,

vibrigas la melodion

de la dia spiro,  

kiu nin movas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 04/09/2016.

Pretensão _ Pretendo

Pretensão

Tem poemas rebeldes,  

sem-teto e sem-poesia,  

que se manifestam destemidos,  

nas redes pós-modernas,  

desprezando ritmos e rimas

e óbvias lexias.

Também há os que respiram

lágrimas de um passado

tempo, a viver morto

em presente fugidio.

Muitos outros  atordoam

indefesas palavras

no picadeiro sem medo

de acrobacias loucas.

Nesse tonel de sentidos,

aprendiz que sou, me perco,

a esperar que meus ingênuos versos

sejam sementes de paz, ao menos,

na terra inquieta da alma

de quem os ler um dia.

Pretendo

Estas ribelemaj poemoj,

senhejmaj, senpoeziaj,

kiuj sentime manifestacias,

ĉe postmodernaj retoj,

malestimante ritmojn kaj rimojn

kaj vortojn evidentajn.

Ankaŭ estas tiuj, kiuj spiras

larme pro estinta

tempo, kiu mortvivas

tra pasema nuno.

Multaj aliaj konfuzas

sendefendajn vortojn

ĉe l’ areno sentima

de kaprioloj frenezaj.

En tia barel’ da sencoj,

mi ĉion lernas kaj perdiĝas

esperante, ke miaj versoj naivaj

estos pacaj semoj almenaŭ

sur la malkvieta grund’ de l’ anim’

de miaj legontoj iamaj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 28/08/2016

Transeunte _ Piediranto

Transeunte

Invisível na multidão,

o olhar vagabundo do poeta

tropeça nos sonhos e segredos

dos rostos que por ele passam.

No meio da turba, não se turba;

recortando angústias e quimeras

para nutrir-lhe os versos imperfeitos.

Mas, cúmplice de Deus,

prossegue o poeta na certeza

de que cada um que passa

é um mundo que orbita 

a Sua luz, e não sabe.            

                                                                          

Piediranto

Nevidebla en homamaso,

la vagabonda rigard’ de l’ poeto

stumblas ĉe revoj kaj sekretoj

de preterpasantaj vizaĝoj.

Meze de l’amaso, li ne tristas;

angorojn tranĉante kaj ĥimerojn

por nutri siajn versojn neperfektajn.

Sed komplico de Dio,

persistas la poeto tutcerta,

ke ĉiu preterpasanto

estas mondo, kiu Lian lumon

orbitas, kaj ne scias.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 24/08/2016.

Pausa _ Paŭzo

Pausa

Pássaro ferido, meu ombro 

ainda sonha  que suporta o mundo,   

para espanto dos deuses e titãs.

E, assim, ledo descansa

o segredo de guardar um fardo

que, cada vez mais leve, se esvazia:

a magia de envelhecer sem pressa

sob o jugo sereno da Poesia.

Paŭzo

Birdo vundita, mia ŝultro

ankoraŭ mondon subteni revas,  

malgraŭ  miro de l’ dioj kaj titanoj.

Kaj tiel gaje ripozas

ŝarĝon gardi la sekreto,

kiu pli kaj pli malpeze malpleniĝas:

la magio senhaste maljuniĝi

sub la serena jugo de l’ Poezio. 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 16/08/2016.

Consciência _ Konscio

Consciência

E eis que foi lançada um dia

pequenina semente de luz, 

na arena do livre-arbítrio.

E ela se apagou e cresceu 

em egoísmo e soberba, 

negando o Jardineiro,

apesar de  Sua presença.

Mas entre espinhos e plumas,

no cadinho do tempo, 

a criatura experimenta

A  geometria ingênua

do pássaro que passa

e o desafio da árvore

que voa em cores

sem sair do lugar.

Ser livre também dói.

Konscio

Kaj iam estis lanĉita

eta semo el lumo

en l’ arenon de libervolo.

Kaj ĝi mallumiĝis kaj kreskis 

egoisme kaj  malhumile, 

neante la Ĝardeniston,

malgraŭ Lia ĉeesto.

Sed inter dornoj kaj  plumoj,

en la fandujo de l’ tempo, 

la kreito provadas

La naivan geometrion

de pasanta birdo,

kaj  la defio de  l’arbo,

kiu flugas  kolore

sen la lokon forlasi.

Libereco ankaŭ doloras.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/08/2016.

Última hora _ Lasthore

Última hora

No exílio da alma,

um rio de vozes serpenteia

em busca de mim.

E na teia do silêncio

pulsa a pedra  adormecida

à espera do Sol.

De vez em quando,

amanheço diamante;

de vez em quando,

uma voz escorre e molha

minha palavra indomada...

Difícil voltar para Casa.

Lasthore

En l'animekzilo,

rivero el voĉoj 

serĉante min

serpentumas.

Kaj en la teksaĵo 

de l’ silento

dormanta ŝtono

pulsas atende al Sun'.

De tempo al tempo,

mi diamantas matene;

de tempo al tempo,

gutas voĉo kaj surverŝas

mian nedresitan parolon…

Malfacilas reveni al Hejmo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 05/08/2016.

Fantazio

                                                Al Bertilo Wennergren                                  

Lastan klason en NASK.

Tra la verda aero,

dancas lumaj vorteroj,

kiel feinoj pacaj.

La magia ĉapelo

sur la tablo dormetas...

Sed tute ne atendite

Bertilo diras gracie:

"Mi ŝvebas super la ter'!"

Kaj flokoj el feliĉo

milde falas sur nin,

kiel sopira vual’...

Jenas mondo reala!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 17/07/2016.

Ignoto motivo _ Nekonata motivo

                            “A mente é o espelho da vida em toda parte.” (Emmanuel/ F.C.Xavier)

                           “Ĉie la menso montriĝas kiel la spegulo de la vivo.” (Emmanuel/ F.C.Xavier)

Ignoto  motivo                                                   

Todos nós somos

versos  imperfeitos

do infinito poema

perfeito do Criador.

A mente é espelho

que reflete o mundo:

só Deus cria, portanto,

e o homem copia,

mesmo quando sonha.

E uma sinfonia

de vozes rebeldes

me persegue e instiga

quando busco a luz.

E eis que escuto

o farfalhar da ideia

nesse voo epistêmico:

Eu só existo

porque Deus É.

Mas por que, então, Senhor,

Tu me criaste um dia,

na poeira dos milênios?

Nekonata motivo

Ĉiuj ni estas

neperfektaj versoj

de l’ senfina poemo

perfekta de l’ Kreinto.

Estas la menso  spegulo

reflektanta la mondon:

nur Dio kreas, do,

kaj homo faras kopiojn,

eĉ kiam li sonĝas.

Kaj simfonio

de ribelaj voĉoj

min persekutas

kaj instigas tiam,

kiam mi serĉas la lumon.

Kaj jen mi aŭskultas

la bruegon de l’ ideo

en tiu flugo epistemologia:

Mi nur ekzistas

ĉar Dio estas...

Sed kial do, Sinjoro,

Vi min kreis  unu tagon,

en la polvo de  jarmiloj?

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 18/06/2016.

Gratidão _ Dankemo

Gratidão

Gosto de caminhar na praça,

para colher poemas ocultos

entre cores e arbustos.

E eis que o voo grácil

de  borboleta menina

tange as cordas do mundo

e assina uma canção azul

que perfuma este outono

a esfumar-se em doce inverno.

Dankemo

Mi ŝatas marŝi sur placo,

por rikolti poemojn kaŝitajn

inter koloroj kaj arbetoj.

Kaj jen la  delikata flugo

de knabina papilio

la kordojn  de l’ mondo plukas

kaj bluan kanzonon komponas,  

parfumante ĉi tiun aŭtunon,   

kiu fariĝas dolĉa vintro.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 13/06/2016.

Crônica junina _ Junia kroniko

Crônica junina

Traço versos tão singelos

quanto a cena interiorana:

no dia 13 de junho, 

a imagem de Santo Antônio,

da cidade o padroeiro,

vem para fora da igreja

ao encontro dos fiéis,

que lhe vêm beijar os pés

ou entregar-lhe recados,

súplicas de matrimônio,

votos de agradecimento

pelas graças alcançadas.

E o bom santo anfitrião

sorri apesar do frio,

aquecido pelo afeto,

na festa dos corações.

Junia kroniko

Mi versas tiel naive,

kiel la sceno provinca:

en la 13-a junie,

la statu' de Sankta Anton'

de la urbo la patron'

elvenas el la preĝejo

por akcepti fidelulojn,

kiuj  kisas la piedojn

aŭ donas al ĝi mesaĝojn,

petegojn por geedzeco,

ankaŭ dankajn bondezirojn

pro  la gracoj ricevitaj.

Kaj la bona gastiganto 

ridetas malgraŭ la frosto,

varmigita de la amo

en la festo de la koroj.

Maria Nazaré Laroca 

Juiz de Fora, 12/06/2016.