L’ amfor’ de l’ memor’
Ankoraŭ lirle verŝas
La vinon de Amor’,
Kiu soifas verse.
Kaj
la Poet’ plonĝas
En ŝtorman ombron
De l’ nuda anim’,
Por elŝovi ŝpare
Lumfaskon el feliĉ’.
Maria Nazaré de C.
Laroca
Juiz de Fora,
17/06/2013.
5 comentários:
Belaj versoj, kiuj agas kiel ŝaŭmoj aŭ ondoj pro agitiĝo de ir-reveno poeta serĉe de solida tero kaj ankaŭ eble de solida maro aŭ eĉ guto el larmo, aŭ eble el l' amo. Bone estas, ke el tiu movado generiĝas la lumo. Tio estas certa. Tiel mi ekkomprenas.
Antaü belaj skulpturoj aü specialaj pentrajxoj, mankas vortoj por diri ion...
Gratulon, poetino!
"Kiel fotisto mi aldonas, ke lumo briligas ĉion:) Tial ni tiom sopiras lumon, ne ŝatas mallumon... tre bona poemo, vere!"
Beleza fina, clássica, contida transparece no objeto artístico, seja a ânfora, seja o poema. Fragilidade humana exposta. Em todos os sentidos.
Rafinita, klasika, sintena beleco videblas el la arta objekto, ĉu amforo, ĉu poemo. Humana delikateco eksponata. En ĉiuj sensoj.
Bele! Arto kaj amo/amoro kunighas por fajna poezio.
gratulon!
Postar um comentário