Insânia
Já estou no futuro,
Mas a chuva
invisível
Em silêncio dedilha
As cordas do agora.
E acorda a angústia
Das horas descartadas
Nos monólogos mudos.
Com tristeza astuta,
A alegria se arrasta
No deserto da alma,
Mas na corda do tempo
Desafio a loucura:
Eis minha complacência.
Frenezeco
Mi jam estontecas,
Kaj nevidebla pluv’
Silente plukas
La kordojn de l’ nuno.
Jen l’ angor’ vekiĝas
De l’ horoj forĵetitaj
Dum monologoj mutaj.
Kun tristeco ruza,
La ĝojo sin trenas
Sur l’ animdezert’,
Sed ĉe l’ tempfaden’
Frenezon mi defias:
Jen mia komplezo.
Maria Nazaré de C.
Laroca
Juiz de Fora, 05/10/2013.
3 comentários:
Densa, pensiga poemo, karino... Tamen ne donu al nia papilia muzo tian penigan trajton! Gxi estas luma, malpeza, bela, milda. Ne konduku gxin en tiaj malhelaj koridoroj de la angoro, mi petas.
Angora sed bela, aparte la dua strofo! Ni chiuj havas iom da frenezo kaj angoro interne. Ne indas nei tion. Indas alfronti ghin kuraghe. Gratulon!
Tempo, jen eterna 'leitmotiv' de Poezio kaj Filozofio, ne facile komprenebla mistero. Frenezo, angoro, tristeco ruza, sendepende ĉu ĝia ekzisto estu reala aŭ mensa.
Postar um comentário