Luz
Prefiro
beber
A
ingenuidade das manhãs
Que
não se importam
Com
a renda amanhecida
Da
minha pele.
E
então despejam
Ouro
em luz
Em
cada ruga.
Assim
de mim sou noiva,
Por
mais que a noite
Teime
em roer meus sonhos.
Lumo
Mi preferas trinki
La naivajn matenojn,
Kiuj preteratentas
La maljunecan
Puntan haŭton.
Ĉar ili verŝas
Oran lumon
Sur la haŭtsulkojn.
Do mi estas tiel
De mi mem fianĉin’,
Kvankam la nokto
Insistadas ronĝi
Ĉiujn sonĝojn miajn.
Maria Nazaré de C.
Laroca
Juiz de Fora-Rio de Janeiro, 04/11/2013
5 comentários:
Neniun sonĝon ronĝas la nokto al la poetanimo. Poetoj kaj poezio iel feniksas. Ĉiam!
Bela! Jen lirika maniero rigardi sian korpon per poetaj okuloj.La du unuaj versoj (ambaulingve!) estas mirindaj!
Nur poetoj povas samnivele komentarii tiajn belajn animesprimojn!
mi nur povas ĝui iliajn dolĉan etoson.
Gratulon, Nazaré.
Passini
Quanta delicadeza! Lindo!! :) Parabéns!!!
Mi akordigas kun Nascentes pri tia feniksa, intima movo inter poeto kaj poezio. Belega poemo, amikino. Bela omagxo al la korpo, tia heroa helpanto nia, cxu?
Postar um comentário