Melopeia
Astuta, a Musa rapta
a lira de Orfeu
e dedilha o encanto
do poema não escrito.
No reino do silêncio,
Eurídice ouve o canto,
e se permite banhar-se
na semântica desse amor
inefável que a revive.
Melopeo
Ruza, forrabas Muzo
la liron de Orfeo,
kaj la sorĉon ŝi plukas
de l’ ne skribita poem’.
En la regno de l’ silent’,
la kanton Eŭridic’ aŭdas,
kaj baniĝi al si permesas
ene de l’ semantik’
de l’ neesprimebla am’
kiu ŝin revivigas.
Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora, 14/11/2013.
3 comentários:
Majesta! Mitologiaj figuroj servas al moderna poezio. La veraj poetoj spitas epokojn.
La greka mitologio kiel fono etosigas la sorĉon (per poeziaĵo, liro, kanto) spite al Mistero, Silento, Neesprimebleco. Poezio vigle vivas.
Ho, miaj dioj! Kia delikateco, poetino kara...
Muziko estas sorcxistino tre pova kaj mistera.
Postar um comentário