Réquiem _ Rekviemo

Réquiem

Fui visitar o ausente

que não conheci.

Agora, face ao corpo morto

suavemente exposto

sob uma nuvem branca de flores,

uma impressão de ternura

me atravessa e suporta.

De paletó e gravata, pronto

para  a grande cerimônia,

os traços finos desenhados

na palidez impenetrável,

ali se expunha digno.

Não há vela, nem coroa,

nem o cheiro enjoado de ciprestes:

apenas o aconchego da lareira

e pessoas que conversam amenidades

numa indisfarçada celebração da vida.

Os olhos repisados

da mulher e dos filhos

lembram o inevitável dilaceramento.

Meu pensamento agradecido

saúda a energia que habitou aquele corpo

e, sem me dar conta,

sinto saudade daquele desconhecido

que se apresenta à felicidade

ao virar da última página.

      (Juiz de Fora, 1985)

Rekviemo

Mi vizitis la forestanton

nekonatan de mi.

Nun, antaŭ la mortinto

milde elmontrata

sub nubo blanka da floroj,

tenera impreso

min trairas kaj tenas.

Surhavante jakon kaj kravaton,

preta por la grava ceremonio,

la fajnaj trajtoj desegnitaj

sur nepenetrebla paleco,

tie li elmontriĝis digne.

Nek kandelo aŭ krono,

nek la naŭza odoro de l’cipresoj:

nur la varmo de l’ kameno

kaj homoj parolantaj agrablaĵojn

kiel nekaŝebla vivcelebro.

La plorantaj okuloj

de l' edzino kaj infanoj

memorigas la nepran kordisŝiron.

Mia danka penso

salutas l’energion

kiu loĝis en tiu korpo

kaj nerimarkite

mi sopiras la nekonaton,

kiu sin prezentis al feliĉo

post la turno de l' lasta paĝo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/08/2015.