Encontro
Antes que anoiteça
Antes que anoiteça
nos meus ossos, Senhor,
permita-me plantar
sementes de sol
na pele do tempo
que dorme na selva
escura do medo.
Agora é após o meio
do caminho da vida...
Os olhos da alma precisam
repousar no leito
sem mácula do coração.
Renkontiĝo
Antaŭ ol la nokto falos
sur miajn ostojn, Sinjoro,
lasu min planti
semojn el suno
sur la haŭto de l' tempo
dormanta en malluma
ĝangalo el timo.
Nun fariĝas post
la vojmezo de la vivo...
L' okuloj de l' animo
ripozi bezonas
sur la senmakula
lito de l' koro.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 23/01/2016.
7 comentários:
Ho kia bela emociiga poemo, plena je fervoro kaj fido. Ripozi sur lá senmakula lito de lá koro estas ja sagha aspiro.
Linda a sua maneira de construir num poema, o seu Sagrado, onde o coração é um Sacrário que se deixa iluminar pela candeia da Fé.
Lutero ekkoneblas en la poemo, ni plantu ankoraŭ pomarbon antaŭ ol la mondo pereos.
Poetoj, ju pli vivspertaj kaj proksimaj de la viva vojmezo, despli ili etendas antauxen la vivan vojduonon, cxar en la vojmezo trovigxas la lumo de la viva esenco.
Poetoj, ju pli vivspertaj kaj proksimaj de la viva vojmezo, despli ili etendas antauxen la vivan vojduonon, cxar en la vojmezo trovigxas la lumo de la viva esenco.
Renovigataj poeziaj pripensoj pri "la vojmezo de nia vivo" bele dulingve aranĝitaj.
Ege kara amikino,
Dio, kiu loĝas ene de vi, vokas vin por unuiĝo. Estas facile rekoni, ke vi senpacience sopiras tiun unuiĝon.
Gratulojn, ĉar vi jam survojas al Dio !
Bela kaj kor-sincera poemo !
Laŭ mia opinio, la plej signifo-plena jam kreita de vi.
Postar um comentário