Em cena
O homem
de argila
só transpira orgulho
em seu
frívolo ofício
de
existir.
Move-o
secreta
sede de
aplauso
e
lauréis:
efêmera
felicidade,
indomada
angústia.
Sursceneje
La homo el argilo
nur orgojlon elŝvitas
en sia frivola
ekzistmetio.
Movas lin sekreta
soifo je aplaŭdoj
kaj laŭroj:
efemera feliĉo,
senbrida angoro.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 29/04/2016.
10 comentários:
Bonege!
La esprimo "homo el argilo" estas tre trafa. Kion alian li povus "elshviti" krom orgojlo?
Gratulon, Nazaré, mi tre shatas vian poemon.
Muito lindo!!!! Parabéns!!!!
Via poezia dirmaniero plaĉas al mi. Ju pli simpla despli efika estas arto.
Via poezia dirmaniero plaĉas al mi. Ju pli simpla despli efika estas arto.
Estas malmultaj homoj ne faritaj el argilo, ĉu ne? Kiam ni ilin trovas oni iom plibonigas nian propran argilan armaturon.
Nur edukado kaj evangeliado sukcesas transformi tiun argilon en porcelanon...
La homo el argilo havas ene de si grandan malplenon . . . Li meritas kompaton . . . Tia situacio estas suferiga . . . Iam, li trovos sin mem kaj la aplaŭdoj ne plu havos signifon por li. Ni atendu.
mallonga, sed kiel profunda!
Belo poema!!!!
Postar um comentário