Grito
Que alma é essa,
crua rocha que provoca
a fúria do oceano
a estilhaçar-lhe as arestas
de
orgulho e desenganos?
Que alma é essa,
sem o abraço da poesia,
só a vagar distraída,
tão carente de blandícias?
Ekkrio
Kia animo esta tia,
kruda roko, kiu alfrontas
la furiozon de l’ oceano,
kiu disrompas al ĝi la eĝojn
de l’ orgojlo kaj elreviĝoj?
Kia animo estas tia,
sen la brakum’ de l’ poezio,
kaj distrita vagas tiel
mankhava pri mildeco?
Maria
Nazaré Laroca
Juiz
de Fora, 08/10/2021.
Brazilo
4 comentários:
Jen la animo de homo! Kia bela figuro, kaj tragika kaj dolcha!
Oceano, jen profundo de animo, "anima-animus", ene de ni, kiu disrompas kaj la eĝojn kaj la rokon de egoo, cele al konscia integriĝo en la Tutecon de Si-mem, reprezento de "Imago Dei". Kiel rolas Arto kaj Poezio en tia homa aliiĝo?
Ŝajnas ia vulkana erupcio kiu detruas, timigas, tamen poste produktas belegajn naturajn specimenojn kiuj ravigas nin...
Jen poetoj, jen poezio!
Dankon, amikino kara!
Belíssimo poema! Parabéns Nazaré!!! Que almas são essas, duras como a rocha?! São as almas dos homens. Obrigado e um forte abraço.
Postar um comentário