BUSCA
Na era da pós-verdade,
o
homem é condenado a pensar,
e
não consegue fugir de si mesmo.
Metonímia
de mim,
caminho
sob o sol de um céu
absurdamente
azul deste outono,
a
dor pendurada no ombro,
cravejado
de parafusos,
no
braço que ainda é meu.
Só
me encontro comigo no silêncio verde,
na
paz das velhas árvores da praça
que
me abraça sem fazer perguntas.
En la post-vero-epoko,
homo
kondamnitas pensi,
kaj
li ne povas forkuri de si mem.
Kiel
metonimio de mi,
mi
vojiras sub suno sur ĉielo
absurde
blua ĉi-aŭtune,
la
doloro pendanta en la ŝultro
per
najloj fiksita,
en
brako ankoraŭ mia.
Mi
nur min renkontas
en
la verda silento,
ĉe
la paco de l’ arboj maljunaj
sur
la placo, kiu brakumas
min
sen demandoj.
Maria
Nazaré Laroca
Juiz
de Fora, 25/03/2022.
Brazilo
4 comentários:
Triste!!! Eu também estou profundamente triste mas a vida é assim.Quem dera eu caminhasse bem e pudesse rever meu amigo que se foi !
Feliĉo foje estas tiu arbo, kiu nin brakumas sen ajna demando. Foje ĝi estas poezio, kiu kreas la arbon mem. Bele.
Muito bom, Nazaré. A última estrofe está linda mesmno!
Belega poemo, amikino!
Mi dankas vin, cxar vi donas gxin al ni, viaj geamikoj.
Postar um comentário