O morcego _ La vesperto

O morcego

Depois de séculos, o morcego volta a Coimbra.

Logo que ele entrou na universidade, um estranho sentimento apertou-lhe o coração. De repente começou a chorar de tristeza. Será que a amada biblioteca o reconheceria?

Creia-me, amável leitor, até mesmo fantasmas de morcegos sofrem por amor!

  
La vesperto

Post jarcentoj la vesperto revenas Koimbron. 

Tuj  kiam ĝi eniras en la universitaton, stranga sento ekpremis ĝian koron. Neatendite la okuloj malĝoje eklarmis. Ĉu la amata biblioteko rememorus ĝin? 

Kredu min, leganto aminda, eĉ fantomaj vespertoj spertas amsuferojn!

Maria Nazaré Laroca

103-a UK - Lisbono, la 1-a de aŭgusto 2018.

A palmeira incendiada _ La bruligita palmo

A palmeira incendiada

Ela crescera ali, na beira da calçada, e gostava de apreciar a vida intensa da praça e o movimento dos passantes e automóveis na rua. Discreta, sabia ouvir em silêncio as conversas dos passarinhos e vendedores de água de coco.

Mas não contava com a crueldade humana. Nessa madrugada, fora vítima de um incêndio criminoso e covarde. A praça amanheceu perplexa. No chão, as cinzas das folhas queimadas falavam de lágrimas de dor.

La bruligita palmo

Ĝi kreskis ĉe la rando de la trotuaro, kaj ŝatis ĝui la intensan vivon de la placo kaj la movadon de preterpasantoj kaj aŭtoj sur la strato. Diskrete, ĝi silente aŭskultis la konversaciojn de birdoj kaj vendistoj de kokosa akvo.

Sed ĝi ne kalkulis pri la homa kruelaĵo. Ĉi-nokte ĝi estis viktimo de krima kaj kovarda incendio. La placo vekiĝis konsternita. Sur la planko, la cindroj de bruligitaj folioj parolis pri dolorlarmoj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 30/04/2018.

Sofrimento _ Sufero

Sofrimento

Aterrorizada, a pequena menina síria cobre com a mãozinha o rosto da boneca para que ela não veja os horrores da guerra. Mas quem vai poupar o coração dessa criança?

Sufero

Terurita, la malgranda siria knabino kovras per maneto la vizaĝon de sia pupo, por ke ĝi ne vidu la hororojn de l’ milito. Sed kiu protektos la koron de ĉi tiu infano?

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 05/03/2018. 

Ecce Homo

“Eu sou a luz do mundo; quem me segue não andará em trevas, mas terá a luz da vida.” (João 8:12)

Quem é esse Homem sem sobrenome que dividiu a história  da humanidade? Um profeta judeu nazareno, humilde carpinteiro. Não escreveu uma linha sequer, no entanto chamamo-Lo divino Mestre. Desconstruiu paradigmas de ódio e vingança, vivenciando o Amor sem limites com sabedoria infinita.

É Natal, tempo de celebrar o nascimento da LUZ nas trevas do mundo; tempo de relembrar-Lhe as lições de humildade, benevolência, indulgência e perdão. Tempo de gratidão.

Ecce homo

“Mi estas la lumo de la mondo; kiu min sekvas, tiu ne iros en mallumo, sed havos la lumon de la vivo.” (Johano 8:12)

Kiu estas tiu Viro sen familinomo, kiu dividis la historion de la homaro? Juda profeto el Nazareto, humila ĉarpentisto. Li ne skribis eĉ nur unu linion, sed ni nomas Lin dia Majstro. Li malkonstruis paradigmojn de malamo kaj venĝo, spertante senfinan Amon kun senfina saĝeco.

Estas Kristnasko, tempo por celebri la naskiĝon de la Lumo en la mallumo de la mondo; tempo por rememori Liajn lecionojn pri humileco, indulgemo, bonvolo kaj pardono. Tempo de dankemo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 18/12/2017.

Egolatria _ Memadoro

Egolatria

A alma do poeta anda cansada das narrativas midiáticas, do empoderamento de egos medíocres que se tornam reis por infinitos quinze minutos de fama.

Nessa busca de protagonismo, todo mundo tem algo muito importante a dizer em prosa e verso. Na algaravia dos holofotes, a volúpia da visibilidade é o sonho de consumo.

Memadoro

La animo de la poeto tediĝas de la amaskomunikilaj rakontoj, de la potencigo de banalaj egooj, kiuj fariĝas reĝoj dum senfinaj dek kvin minutoj da famo.

En ĉi tiu serĉo pri la rolo de protagonisto, ĉiuj havas ion tre gravan por diri proze kaj verse. En la galimatio de lumĵetiloj, la volupto de videbleco estas la  plej arda deziro.

Maria Nazaré Laroca

Rio, 14/12/2017.

Protagonista _ Protagonisto

Protagonista

Hoje fiz um ecocardiograma, e fiquei pensando no mistério da vida. Meu coração, obediente, faz bem o dever de casa há quase sete décadas. Apesar de tudo.

Leiga, então pergunto: - O que faz o coração bater? 

E, feliz, ele responde: - O sonho que eu bebo todo dia, na taça inefável da Poesia.

Protagonisto

Hodiaŭ mi submetiĝis al  eĥkardiogramo, kaj ekpensis pri la mistero de l’ vivo. Obeema, mia koro plenumas sian hejmtaskon dum preskaŭ sep jardekoj. Spite al ĉio.

Laika, tiam mi demandas: - Kio igas la koron bati?

Kaj feliĉa li tuj respondas: - La revo, kiun mi ĉiutage trinkas en la neesprimebla kaliko de l’ Poezio.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 17/07/2017. 

Destino

Destino

E ela cresceu soberana no jardim daquela casa, braços abertos para o céu de todas as cores e humores. Vasta cabeleira folhosa, ornada de flores aveludadas cor de rosa. Elegância discreta e paciente.

De repente a casa tornou-se uma montanha triste de entulhos e poeira. Comovida ante a inocência da árvore à espera da morte, quase chorei. Ela cumprira seu destino com dignidade. E eu não podia fazer nada.

Então tive uma ideia ingênua: pedi um ramo florido ao rapaz que cuidava do serviço de demolição. E, segurando, com ternura, aquele ramo quase do meu tamanho, subi a rua em direção à praça onde gosto de caminhar de manhã.

Para minha alegria, o jardineiro prometeu-me plantá-lo entre as outras árvores da praça. Senti um alívio. Espero viver para poder assistir ao renascimento da velha amiga.

Destino

Kaj ĝi kreskis suverena en tiu doma ĝardeno, kun malfermitaj brakoj al la ĉielo el ĉiuj koloroj kaj humoroj. Larĝa foliplena hararo, ornamita per veluraj floroj rozkoloraj. Jen diskreta eleganteco kaj pacienco.

Subite la domo fariĝis trista amaso da skombroj kaj polvo. Kortuŝita antaŭ  la senkulpeco de l’ arbo atendanta morton, mi preskaŭ ploris. Ĝi plenumis sian destinon kun digno. Kaj mi nenion povis fari.

Do naiva ideo venis al mi en la kapon: mi petis de la tiea prizorganta laboristo, ke li donu al mi floran branĉon. Kaj tenere tenante tiun branĉon preskaŭ je mia grando, mi supreniris sur la straton ĝis la placo, kie matene mi ŝatas promeni.

Por mia ĝojo, la ĝardenisto promesis al mi planti ĝin inter la aliaj arboj en la placo. Do mia koro malpeziĝis. Mi esperas vivi por povi akompani la renaskiĝon de mia malnova amiko.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/06/2017.

Recreio _ Amuziĝo

Recreio

Só as crianças e os cães sabem brincar com seriedade: não precisam 

distrair-se, sair do foco da rotina que sufoca.

Na vida, fingem poetas e palhaços. No carnaval, contenta-se a massa

com o delírio da alegria agendada.

Não sei brincar; prefiro sonhar.

Amuziĝo

Nur infanoj kaj hundoj scias ludi serioze: ili ne bezonas distriĝi, 

eliri el la fokuso de la premanta rutino.

En la ĉiutaga vivo, homoj ludas kvazaŭ poetoj kaj klaŭnoj.

Ĉe karnavalo, homamaso kontentiĝas per la deliro de l’  planita gajeco.

Mi ne estas ludema; revoj al mi sufiĉas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 28/02/2017.

Movimento _ Movimento

Movimento

Três dias chovendo a cântaros, e eu preocupada com o sumiço da primavera.

O vento gelado silenciou os pássaros e o perfume das flores da praça.

Pela vidraça, a cidade diluída em cinza e impaciência.

Três dias embrulhada em poesia, café e jazz. Às vezes aumentava o volume da música para abafar o ronco mal-educado dos trovões.

Mas hoje, precisamente às quatro da tarde, aconteceu um milagre: jogaram uma tinta azul brilhante no céu, e o sorriso ainda molhado do sol resgatou a primavera  que tremia de frio nos porões do inverno.

E então a vida voltou à vida.

  

Movimento

Tri tagojn torente pluvadas, kaj jen mi maltrankvila pro la malapero de printempo.

La glacia vento silentigis la birdojn kaj la parfumon  de la floroj de la placo.

Trans la fenestro, la diluita urbo grizas kaj malpaciencas.

Tri tagojn volvita en poezio, kafo kaj ĵazo. Kelkfoje mi plialtigis la sonon de la muziko por dampi la malĝentilajn tondromuĝojn.

Sed hodiaŭ, precize je la kvara horo posttagmeze, miraklo okazis: oni ĵetis brilan bluan farbon sur la ĉielon, kaj la ankoraŭ malseka rideto de la suno liberigis printempon, kiu tremis de frosto en vintra kelo.

Kaj tiam la vivo revenis al vivo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 05/10/2016

Dança _ Danco

As  árvores da praça se erguem  na ponta dos pés, em devoção ao infinito. Mas destaca-se uma, estendida na relva com graça, como uma bailarina, a receber os aplausos azuis do sol de maio.

Ela foi tombando devagarinho ao compasso do tempo. Em aparente repouso, trabalha ainda. Na primavera, enfeita-se de flores cor de rosa e, com doçura, recebe os namorados e a alegria das crianças.   

Danco

La arboj de la placo staras piedpinte, sindoneme al la senfino. Sed jen unu el ili, kiu distingiĝas gracie kuŝante sur la herbo, kiel dancisto por ricevi la bluajn aplaŭdojn de la maja suno.

Ŝi ade kaj lante renversiĝis laŭ la takto de l' tempo. En ŝajna ripozo, ĝi ankoraŭ laboras. Printempe sin ornamas ĝi per rozkoloraj floroj, kaj dolĉe akceptas la amindumantojn kaj la ĝojon de l' infanoj.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 12 /05/2015.

Aula de Esperanto _ Esperanto-klaso

                                                                                 Fotos de Ana Paula Soares Bartholomeu   (21/02/2015)
                                                                          
Aula de Esperanto

Os bares ruidosos celebram o sábado de verão com cerveja e futebol. São 17h e começo minha aula de Esperanto, numa sala plena de expectativa. 
Um simpático raio de sol vem estender-se à porta como um cão atento. Então transcendo os limites do meu entusiasmo e entrego-me a inefável alegria. 
De repente descubro que a felicidade é trabalho de amor. 

Esperanto-klaso

La bruaj drinkejoj festas la someran sabaton per biero kaj futbalo. Estas la 5-a posttagmeze kaj mi ekinstruas Esperanton en esperplena klasĉambro.

Bela sunradio sterniĝas antaŭ la pordo tiel,  kiel atenta hundo. Do mi transcendas la limojn de l’ entuziasmo kaj mi fordonas min al neesprimebla ĝojo. 
Subite mi ektrovas,  ke feliĉo estas amlaboro.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/02/2015.

A voz da montanha _ La voĉo de la monto

                                                                                                           

A voz da montanha                                   

                                                                      

       

                                                            Para Dirce Sales

                                   

Pela palavra, escalo a montanha sagrada que pulsa ao ritmo do coração do velho pajé que me chama.

Nas asas da transcendência, alcanço o ponto mais alto, e recebo a força telúrica do sábio que medita envolto em nuvens.

Não há mais limite entre o céu e a terra. O tempo repousa no leito das horas. 

O sol reverencia a noite e o dia. As quatro estações dançam uma ciranda de alegria em volta de nós.

La voĉo de la monto

                                                    

                                                               Al Dirce Sales

Per la vortpovo, mi grimpas sur la sanktan monton, kiu pulsas je la ritmo de la koro de la maljuna ŝamano, kiu min alvokas.

Per flugiloj de transcendeco, mi atingas la plej altan punkton kaj akiras la teran forton de la indiĝena saĝulo, kiu meditas envolvita en nuboj.

Inter ĉielo kaj tero ne plu estas limo. Tempo kuŝas sur la lito de l’ horoj.

La suno riverencas antaŭ nokto kaj tago. La kvar sezonoj gaje rondodancas ĉirkaŭ ni.

Maria Nazaré Laroca

Juz de Fora, 16/02/2015,

O nome _ La nomo

O nome

O pensamento vagueia pela cidade; de repente tropeça no meu nome. Aceito o convite e adentro um caminho feito de palavras como flores às margens do tempo.

Acompanho-me em silêncio... 

Quando nasci, minha mãe me nomeou: Maria Nazaré. Maria, em honra à Outra, a excelsa; e Nazaré, em hebraico, toda a tensão da sentinela, sempre pronta a proteger os afetos. 

Do pai herdei Carvalho, árvore sagrada dos celtas, pura resistência às intempéries da vida.

O casamento presenteou-me com Laroca, a rocha que hoje se descobre pedra viva, sonhando ser Maria, simplesmente. 

La nomo

La penso vagadas tra la urbo; subite ĝi stumblas ĉe mia nomo. Mi akceptas la inviton kaj eniras en vojeton faritan el vortoj, kiel floroj je la rando de l’ tempo.

Silente mi akompanas min mem...

Kiam mi naskiĝis, la patrino min nomumis Maria Nazaré. Maria, en honoro al la Alia, la sublima; kaj  Nazaré, el la hebrea,  ĉia streĉeco de l’ sentinelo, ĉiam preta por protekti la amatojn.

De la patro mi heredis la familian nomon Carvalho (kverko), sankta arbo laŭ la keltoj, pura rezistokapablo kontraŭ la tempestoj de l’ vivo.  

Geedziĝo donacis al mi plian nomon: Laroca, la roko, kiu nun trovas sin vivanta ŝtono, revante pri la eblo fariĝi simple Maria.

Maria Nazaré de Carvalho  Laroca

Juiz de Fora, 12/02/2015.

Nigéria _ Niĝerio

Nigéria

Desde o dia 3 de janeiro,

mais de duas mil pessoas assassinadas na Nigéria

pelo grupo terrorista islâmico Boko Haram.

Não é possível contar o número de corpos mortos...


Uma menina-bomba explode mercado e mata vinte pessoas...

E o mundo civilizado silencia...

Está de luto a Poesia.

Niĝerio

Ekde la 3-a de Januaro,

pli ol du mil personoj mortis en Niĝerio

per la islama terorisma grupo Boko Haram.

Neeblas kalkuli la nombron de kadavroj ... 

Knabino-bombo eksplodigas merkaton kaj mortigas dudek homojn ... 

Kaj silentas la mondo civilizita.

Dume funebras Poezio.


Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 14/01/2015.

Rio São Francisco _ Rivero San-Francisko

Rio São Francisco

O velho Chico agoniza na estiagem feroz. Gigante irreconhecível, sem força, sem vida, o Rio São Francisco se arrasta, na marcha heroica, rumo ao oceano que o devora.

No leito deserto, pedras sangram na terra seca. A caatinga submersa reaparece qual fantasma onde havia barcos e, agora, só carros e carroças.

Onde a alegria opulenta das águas e a festa dos pescadores? Até os espíritos que dormiam no fundo do rio morreram de tristeza.

Irmão de Assis, também Francisco, vem salvar o velho Chico! Ajuda-o com muita chuva a recobrar sua grandeza!

Rivero San-Francisko

La olda *Ŝiko agonias pro forta sekeco. Nerekonebla malvigla giganto senviva.  La Rivero San-Francisko rampas per heroa marŝado direkte al la oceano, kiu ĝin voras.

Sur la dezerta lito, ŝtonoj sangadas sur la seka tero. La subakvigita veprejo reaperas, kiel fantomo tie, kie estis boatoj kaj nun, nur aŭtoj kaj ĉaroj.   

Kie estas la riĉega ĝojo de l’akvoj kaj la festo de l’ fiŝkaptistoj? Eĉ la spiritoj, kiu dormadis ĉe la fundo de la rivero, mortis pro malĝojo.

Frato el Asizo, ankaŭ Francisko, savu la oldan Ŝikon! Helpu ĝin, per multe da pluvo, reakiri sian grandecon!

*Ŝiko estas brazila karesnomo = Franĉjo. 

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 05/11/2014.

Paineira rosa _ Rozkolora kapok-arbo

Paineira rosa 

Dia de eleição no Brasil. A caminho das urnas, deparo-me com majestosa beleza em verde e rosa. A paineira gigante rouba a cena na avenida, em Juiz de Fora. Não pede nada, mas já tem meu voto garantido.

Rozkolora kapok-arbo

Tago de balotado en Brazilo. Survoje al la baloturnoj, montriĝis al mi majesta verd-rozkolora belaĵo: la giganto kapok-arbo, kiu superbe reĝas suravenue en Juiz de Fora. Ĝi petas nenion, tamen ĝi ĵus gajnis mian voĉdonon.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 05/10/2014.

Roteiro _ Scenaro

Roteiro

Caminhar de manhã na praça ao lado do condomínio onde moro é como fazer parte do cenário de um filme que muda a cada instante. E cada vez mais me deixo envolver por esse pertencimento.

O cheiro doce do abacaxi à mostra na feirinha mistura-se ao silêncio das árvores que abraçam a algazarra dos passarinhos.

Na sombra do quiosque, um homem vende água de coco e a sensação de férias à beira-mar.

Crianças brincam com cães que correm enlouquecidos de alegria; pessoas caminham apressadas (outras correm) e não reparam no   azul intenso dessa manhã de primavera. 

A cada passo, meu olhar recorta uma emoção nova. Hoje me comoveu a cena de um jovem pai compenetrado, dando mamadeira ao bebê faminto. Mas nada se compara à ternura que senti ao ver um cão puxando as rodinhas atadas às patas traseiras, sob os cuidados atentos da dona. 

Scenaro

La matena piedirado sur la placo apud la apartamentaro tie, kie mi loĝas ŝajnas aparteni  al la scenejo de filmo, kiu ŝanĝiĝas ĉiumomente. Kaj pli kaj pli mi permesas al mi tian apartenon. 

La dolĉa odoro de ananaso ĉe foireto miksiĝas kun la silento de l’ arboj, kiuj brakumas la bruegon de birdaro.

Sub la ombro de kiosko, viro vendas kokosan akvon kaj la  impreson de ferioj ĉe marbordo.

Infanoj ludas kun hundoj, kiuj gaje kuras freneze; homoj marŝas haste (iuj kuras) kaj ili ne rimarkas la intensan bluon de la printempa mateno.

Je ĉiu paŝo, mia rigardo eltranĉas novan emocion. Hodiaŭ kortuŝis min la sceno de juna patro serioze nutranta per suĉbotelo la malsatan bebon.

Tamen nenio estas pli emocia ol la hundo trenanta radetojn ligitajn al ĝiaj malantaŭaj kruroj sub la atenta zorgo de la mastrino.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/09/2014.